Dennis van Rossum:”Tijdens de wedstrijden wilde ik natuurlijk nog meer mijn best doen voor mijn pa.”
“Door de ziekte van Theo, en daarna zijn overlijden, heeft hij een hele zware tijd gehad. Hij heeft er zich echter op een bewonderenswaardige wijze doorheen geslagen, hij is altijd heel open over alles geweest naar de groep, dat was voor hem ook heel belangrijk” en “Hij wil er in ieder geval alles aan doen om terug te komen en dat is heel mooi om te zien” en “Hij is een echte groepsman, staat voor iedereen klaar zelfs in de afgelopen zware periode” dat zijn de mooie woorden die coach Mischa Werdens over heeft over één van zijn spelers; Dennis van Rossum.
De stap naar de selectie
Welke jongen droomt er nu niet van om voor het eerste elftal te mogen uitkomen? Voor de inmiddels 25-jarige Dennis van Rossum was dat niet anders. Ook hij zag zichzelf als jonge jongen later in het eerste elftal spelen, ook hij had het doel om te mogen schitteren op dat prachtige hoofdveld van Sportpark ’t Heereind voor vele toeschouwers. Jammer genoeg heeft hij dit nog niet weten te verwezenlijken maar maakt hij inmiddels wel zeven jaar deel uit van de selectie van Sparta’25. Ook iets om trots op te mogen zijn en dat is Dennis ook.
Dennis kan het zich ook allemaal nog maar al te goed herinneren; het eerste moment dat hij kreeg te horen dat hij werd toegevoegd aan de selectie, het eerste moment dat hij de eerste stappen op het voetbalveld zette samen met ervaren spelers zoals zijn huidige coach Mischa Werdens en een Thijs en Bram Kluijtmans. Dat was spannend maar ook genieten. Dennis:”Ja dat was het zeker. Ik kwam vanaf de A1 en vond het redelijk spannend om in de selectie te komen. Het grote doel was natuurlijk om het eerste te halen, maar als jonge speler was het natuurlijk eerst de kat uit de boom kijken in de selectie. Je had respect voor de ervaren spelers en zelf probeerde je uiterste best te doen om zo snel mogelijk bij de groep te horen.” Dit lukte Dennis ook heel aardig. Het werd alleen jammer genoeg voor hem niet het eerste elftal maar het tweede elftal.
De eerste tegenslag
Zowel Sparta’25 1 als Sparta’25 2 kwamen destijds uit in de 1e Klasse. Sparta’25 1, dat voor het vierde opeenvolgende jaar uitkwam in die eerste klasse, begon ronduit slecht aan de competitie maar draaide een meer dan prima tweede seizoenshelft waardoor het uiteindelijk nog zevende werd. Voor Sparta’25 2 lag dat allemaal anders. Sparta’25 2, met een Dennis van Rossum binnen de gelederen, draaide een desastreus seizoen waarin het niet verder kwam dan een elfde plaats en dus zodoende degradeerde. Sparta’25 2, dat in dat voorgaande seizoen nog knap gedeeld vijfde was geworden in de 1e Klasse B, kon alleen IVO 2 onder zich houden. Een begin waar je als jonge speler en als nieuweling natuurlijk niet op zit te wachten. Dat was nou net wat hij niet wilde en wat voor hem ook een persoonlijk dieptepunt vormde.
Sparta’25 2 zakte dus af naar de 2e Klasse en had het zelfs ook in die klasse enorm moeilijk. Sterker nog Sparta’25 2 vocht opnieuw tegen degradatie. Begin maart, met nog zes wedstrijden te gaan, stond het op een voorlaatste plaats. Door een geweldige eindspurt, waarin het o.a. won van de concurrenten Erp 3 en Avanti’31 2, wist het team zich uiteindelijk toch nog te handhaven. De daaropvolgende twee jaren leverde weinig hoogte- en dieptepunten op. Voor Dennis zelf was er in de voorbereiding op het seizoen 2014-2015 een klein hoogtepuntje. Sparta’25 2 nam het in die voorbereiding in Brandevoort namelijk op tegen de plaatselijke SV. Op zich niets bijzonders zou je zeggen maar het was wel het seizoen waarin oud-PSVer Danny Koevermans het team uit Brandevoort kwam versterken. En laat Dennis nu net fervent PSV-supporter zijn. Een prachtig iets natuurlijk dan voor de toen 21-jarige Dennis. Het werd allemaal ook nog mooier. Sparta’25 2 won het duel namelijk met 1-5 en Dennis was driemaal trefzeker! Maar zoals eerder aangegeven was dat het eigenlijk ook wel. Sparta’25 eindigde zowel in het seizoen 2014-2015 als in het seizoen 2015-2016 in de middenmoot.
Gezamenlijke promotie met het tweede elftal
Het seizoen 2016-2017 vormde het hoogtepunt tot nu toe voor Dennis. Hij wist namelijk met zijn teamgenoten promotie af te dwingen naar de 1e Klasse. Iets wat er aanvankelijk helemaal niet naar uit zag. Sparta’25 begon namelijk niet bijster goed aan het seizoen en zakte geleidelijk aan ook steeds verder weg. In januari 2017 nam Mischa Werdens het stokje over van Henri Maas. De resultaten werden er in eerste instantie niet beter op, sterker nog Sparta’25 2 verloor de eerste twee wedstrijden na de winterstop en belandde op een gevaarlijke tiende plaats. Maar in het uitduel bij koploper Boekel Sport 2 volgde de ommekeer. Het team van Mischa Werdens zette de koploper te kijk (0-3) en was daarna door bijna niemand meer af te stoppen. Sparta’25 klom op de ranglijst en was zowaar de favoriet voor de 3e periode. Op zondag 7 mei pakte het team van coach Mischa Werdens, die in Theo van Rossum één van zijn begeleiders had, ook daadwerkelijk de periodetitel waardoor het de nacompetitie in mocht.
Ja en wie weet niet meer hoe het afliep? Gewoonweg geweldig! Sparta’25 begon nog wel slecht thuis tegen EVVC 2 maar revancheerde zich in Vinkel. In de halve finale trof het klassengenoot Volkel. In de competitie was Volkel op eigen veld met 3-0 te sterk en in Beek en Donk eindigde het duel in een 0-0 gelijkspel. De eerste halve finalewedstrijd leverde wederom een overwinning op voor Volkel maar het tweede duel, wat een ware thriller was, eindigde in een 5-3 overwinning voor Sparta’25 wat genoeg was voor een finaleplaats. Een klein wondertje was geschied.
In de finale, welke in Erp werd gespeeld, moest Sparta’25 het opnemen tegen Festilent en opnieuw was er succes, het ultieme succes! Sparta’25 won met 2-0 en mocht feest vieren, heel groot feest. Na vier jaar keerde de ploeg terug in de 1e Klasse. Ook Dennis kon zijn geluk niet op en mocht met zijn pa heerlijk genieten van een prachtige prestatie. Een onvergetelijk moment, een onvergetelijk seizoen. Dennis:”In de zeven jaar dat ik nu in de selectie speel is dit inderdaad wel het absolute hoogtepunt voor mij. Dat seizoen is voor mij persoonlijk ook het beste seizoen in de selectie geweest. Dit had ook te maken met de positiewijziging voor mij. Ik speelde in de eerste seizoenshelft namelijk nog als aanvaller maar werd daarna omgeturnd tot verdedigende middenvelder. En ik kan alleen maar zeggen dat me dat toen heel erg goed was bevallen.”
Van vreugde en geluk naar pijn en verdriet
Nogmaals een heerlijk iets natuurlijk om zo een lang seizoen te mogen afsluiten. En dan moet je natuurlijk doorpakken, wil je natuurlijk doorpakken. Zo ook Dennis. Het werd echter niet waarop gehoopt was. Binnen een half jaar tijd veranderde alles voor Dennis. Maakte vreugde plaats voor heel erg veel verdriet.
Nieuwkomer Sparta’25 2 begon slecht aan het seizoen en verloor zowel het eerste als het tweede duel. Allereerst was Rhode 2 te sterk met 4-2 en vervolgens was ook Deurne met 1-2 te sterk. Als het hier nu bij zou blijven was het allemaal nog te overzien maar dat was niet het geval. Het ging van kwaad naar erger en dan vooral voor Dennis. Dennis:”Ja, pfffff. Eerst was daar een absoluut hoogtepunt wat al snel veranderde in een absoluut dieptepunt. Tijdens de training, op 5 oktober 2017, kwam ik in duel met Cas. Ik probeerde voor hem te komen, terwijl hij op volle snelheid was. Hij kwam met zijn gewicht op de achterkant van mijn knie. Het was een duel zoals alle andere, maar het viel voor mij ongelukkig uit. Al op het moment zelf wist ik dat het niet goed zat. Het deed enorm pijn en ik kon niet meer lopen. Eenmaal bij het ziekenhuis dacht ik dat het wel meeviel, althans zo vertelde de chirurg. Uit de MRI bleek toch dat het mijn kruisbanden waren. Op dat moment stort de wereld voor je in!”
En begrijpelijk natuurlijk ook. Stel je voor: je komt als speler, die overkomt vanuit de jeugd, de selectie binnen met als doelstelling het eerste elftal te halen. Dat lukt niet. Vervolgens degradeer je direct in je eerste jaar met het tweede elftal en blijven daarna de successen uit. Dan is daar eindelijk dat succes, het succes waarop je zolang op hebt moeten wachten en dan gebeurt er zoiets. Natuurlijk stort dan je wereld in, vooral ook omdat voetbal jouw sport is, jouw ding is. En dan is er ook nog altijd de onzekerheid over hoe je de periode gaat uitkomen.
Gelukkig is/was Dennis een hele positieve jongen, een open jongen zoals coach Mischa Werdens eerder ook al aangaf en dat bespoedigde de revalidatie. Dennis kon gelukkig snel de knop omzetten en had nu maar één doelstelling en dat was zo snel mogelijk weer fit worden en aanhaken bij het tweede elftal. Voor de rest wilde hij bij het team betrokken blijven en dat siert hem. Waar sommige misschien in de put zouden zitten en afstand zouden nemen wilde hij er perse bij blijven horen en dat wist de groep ook te waarderen. Dennis:”Laat ik eerst over de revalidatie 
beginnen. Die verliep gewoon erg goed. Alles wat ik kon doen om de revalidatie te versnellen deed ik en daardoor liep ik altijd goed op schema. Ja en dan het team. Toen de groep het nieuws hoorde vonden ze het verschrikkelijk voor me. Dat voelde ik en dat deed me ook goed. Ik wilde bij het team blijven horen. Ik heb de hele revalidatie denk ik in het totaal ook maar 1 wedstrijd gemist. Ik vind het belangrijk om je dan ook te tonen bij je team. Je wilt bij een team horen en dat betekent voor mij dat je er iedere wedstrijd ook bent. Ondanks dat het altijd lastig is om bij de groep te blijven horen als je geblesseerd bent, denk ik dat dat mij wel gelukt is. De groep vond dit ook prettig.”
Sparta’25 2 moest dus verder zonder Dennis en wist zich uiteindelijk op wonderbaarlijke wijze te handhaven. Sparta’25 werd elfde en moest voor de tweede opeenvolgende keer de nacompetitie in waar het opnieuw succesvol was. Sparta’25 2 versloeg DAW 2, opnieuw Volkel 2 en was in de finale net iets sterker dan SSS’18.
Nieuwe ronden, nieuwe kansen
Zoals eerder aangegeven liep de revalidatie van Dennis voorspoedig en had Dennis enorm veel zin in het nieuwe seizoen met Sparta’25 2 dat zich dus nog steeds eersteklasser mocht noemen. Dennis kon niet wachten totdat de trainingen weer zouden beginnen alleen kreeg hij al snel genoeg wederom met een teleurstelling te maken. Dennis:”Aan het begin van het seizoen ging ik met volle moed de trainingen in. Naar mijn mening was ik weer fit om te beginnen. In de voorbereiding heb ik een aantal vriendschappelijke wedstrijden bij het tweede gevoetbald. Dat ging nog steeds in opbouw van 15/20/25 minuten. Na bijna een jaar voetballen voelde het ook echt fijn om weer ‘tegen een balletje aan te kunnen trappen’. Aangezien ik nog in opbouw was heb ik de eerste bekerwedstrijden met een lager team mee gevoetbald. Mischa en Patrick hebben me dit ook duidelijk gemaakt en zijn altijd heel voorzichtig met mij geweest. Vervolgens volgde er een gesprek wat me toch wel beetje zwaar viel.
Besproken werd dat ik nog in opbouw zat en dat het met deze grote selectie moeilijk was om minuten te maken in twee. Hier was ik natuurlijk teleurgesteld over, maar het belangrijkste voor mezelf was altijd dat ik minuten ging maken om zo snel mogelijk wedstrijdfit te worden. Dat het in een lager elftal gebeurde, was dan maar eenmaal zo.”
Ook nu kun je weer zeggen dat dit Dennis siert. Hoe hij met de situatie omgaat is gewoon knap en zeker niet vanzelfsprekend. Er zullen er genoeg zijn die er het bijltje bij neergooien, die het niet zien zitten om in een lager elftal te moeten spelen. Maar zo is Dennis dus niet. Dennis speelde zijn wedstrijden bij het derde elftal, bij het vijfde elftal en zelfs het zevende elftal. Zelf heb ik hem enkele keren mogen zien voetballen bij het zevende elftal en dat was een genot voor ogen. Hoe fanatiek hij was, hoe graag hij aan de bal was en vooral ook zijn trap en overzicht. Hij wist spelers op een prachtige manier te bedienen zo ook bv in het thuisduel van het zevende elftal tegen Mierlo Hout. Zo zorgde hij er voor dat Tom Bouw de 1-0 kon scoren. Niet heel veel later was hij zelf ook trefzeker en werd hij vlak voor rust ten val gebracht binnen het strafschopgebied. Dennis wilde zelf achter de bal gaan staan maar werd daar weggehaald tot grote teleurstelling van Dennis zelf. Hier liet hij nog maar eens zien hoe fanatiek hij wel niet was. In de tweede helft wist Dennis nog tweemaal prachtig te scoren.
Dennis deed gewoon zijn ding en genoot en dat dat in een lager elftal gebeurde dat deerde hem niet. Hij wist waarvoor hij het deed. Dennis:”Ik vond het niet moeilijk om het op te brengen. Je werkt naar een uiteindelijk doel en dat is na de winterstop met het tweede meedoen. Je wilt natuurlijk zoveel mogelijk spelen, dus het is niet moeilijk om dat op te brengen. Het is even schakelen, maar dan moet je weer door. Het is overigens ook vaak anders voetballen. Bij het 2e ben je gewend om vooruit druk te zetten. Bij het 7e gingen we pas druk zetten vanaf de middenlijn. En bij het 3e stond ik regelmatig in de spits. Daardoor leer je op een andere manier voetballen. Dat zijn allemaal ervaringen waar je iets van leert en die je naar de tweede seizoenshelft weer meeneemt.”
Wanneer ik Dennis vraag welke wedstrijden hem het meeste zijn bijgebleven dit seizoen dan komt hij uit bij twee wedstrijden namelijk Sparta’25 7 tegen Mierlo Hout 5 en Sparta’25 2 tegen Margriet 2. Dennis:”De eerste wedstrijd omdat ik daar een hattrick heb gescoord. En geloof me, bij het tweede houden ze me altijd voor de gek dat ik nooit scoor. Dus als je dan een hattrick maakt, kun je ze wel even terugpakken. Het was ook bijna anderhalf jaar geleden dat ik voor het laatst gescoord had.”
‘Pap’
Het tweede duel was dus Sparta’25 2-Margriet 2. Een voor Dennis een enorm speciaal duel en dat had alles te maken met het overlijden van zijn vader Theo van Rossum eerder die week. Iedereen bij Sparta’25 wist dat Theo al lange tijd aan het kwakkelen was met zijn gezondheid en dat hij veel tijd doorbracht in het ziekenhuis. Het was echter nooit echt duidelijk wat er nu precies aan de hand was maar dat kreeg men begin oktober wel te horen. Theo had kanker en zou niet meer lang te leven hebben. Dennis:”Het nieuws dat pap kanker had, sloeg in als een bom. Pap had intussen al bijna 10 maanden in het ziekenhuis gelegen, dus we hadden verwacht dat het wel goed zou komen. Als je dan hoort dat het niet meer opgelost kan worden, stort je wereld in. Op dat moment denk je alleen nog maar om alles met pap te gaan doen wat hij nog wilde.”
Dit moet ongetwijfeld een verschrikkelijke moeilijke periode zijn geweest. Een periode waarin je je van alles afvraagt. Waarom overkomt hem dit?, waarom overkomt ons dit? Hoe ga je hier nu in godsnaam mee om? Kan je hier wel mee omgaan? Dennis:”Het klinkt misschien hard, maar het leven gaat/ging gewoon door, dus ook bv de trainingen en de wedstrijden. Tijdens de wedstrijden wilde je natuurlijk nog wel meer je best doen voor pap. Voetbal was voor ons samen ook wel een uitlaatklep. Samen hebben we daarom ook nog een aantal wedstrijden van 1 gekeken en hebben we nog wedstrijden op tv samen gekeken. ”
Het ging hard terug uit met Theo, heel hard. Op zondag 21 oktober zag ik Theo en Dennis samen nog langs de kant staan bij de wedstrijd Spoordonkse Boys-Sparta’25. Op dinsdag 23 oktober kon Dennis met Theo, via Stichting Oppepper, gelukkig nog naar de wedstrijd Ajax-Benfica. Maar wat moet dit heftig zijn geweest! Samen met je vader naar het voetbal maar met de wetenschap dat dit wel eens de laatste wedstrijd zou kunnen zijn geweest en dat bleek het ook te zijn. Twee dagen na dat duel kwam Theo te overlijden. Ajax-Benfica was dus daadwerkelijk het laatste duel wat ze gezamenlijk live konden bekijken. Een duel dat overigens ook nog iets moois opleverde als je daar tenminste over kunt spreken. Dennis:”Via de stichting oppepper hadden we dus 3 kaartjes weten te bemachtigen voor Ajax – Benfica. In de wensambulance zijn we samen naar Amsterdam gereden. 
Onderweg had ik aan pap gevraagd van wie hij een shirtje wilde, zodat ik dat op een kartonnetje kon schrijven. Nu wilde hij die van Donny van de Beek. Na de wedstrijd zijn de spelers langs gekomen, maar hadden ze het bordje niet gezien. Twee dagen erop belde de vader van Donny mij op dat hij het bordje had gezien en alsnog een shirtje wilde komen brengen. Voor ons was dit echt een super mooi gebaar wat ook altijd bij ons zal blijven. Hij kwam de dag erop om het shirtje te brengen. Dit zullen wij nooit maar dan ook nooit vergeten”
Jammer genoeg heeft Theo dit niet mee kunnen maken daar het allemaal wel heel snel is gegaan. Dennis:”Ja dat kun je wel zeggen. Te snel naar mijn idee ook. Dat we wisten dat hij de kerst niet ging halen was duidelijk, maar dat hij na 20 dagen er al niet meer was, was natuurlijk onbegrijpelijk. Het was een ontzettend zware periode waarin ik gelukkig wel heel veel steun heb gehad bij vrienden, familie en mijn vriendin. Op dat moment moet je ook een hele hoop gaan regelen. Je wilt natuurlijk dat de uitvaart en alles top geregeld is. Nu gaat het gelukkig wel goed met mij. Ik heb het best wel druk met het huis van pap en verder ben ik ook bezig om alles op het werk weer bij te werken. De feestdagen zitten er weer op, dus wordt het ook weer tijd om topfit te worden zodat we de tweede seizoenshelft kunnen knallen.”
En zo zitten er dus een paar heftige jaren op voor Dennis. Jaren waarin van alles gebeurde. Jaren waarin hij veel moest verwerken en waar hij ook nog steeds in dat verwerkingsproces zal zitten. Het is te hopen dat het jaar 2019 heel anders gaat verlopen voor Dennis. Dat hij eindelijk weer kan gaan aansluiten bij het tweede elftal en dat hij speelminuten kan gaan maken. Laten we hopen dat Sparta’25 2 de titel gaat pakken in de 1e Klasse B, dat Dennis het kampioensduel mag en kan spelen en dat hij misschien wel de winnende weet binnen te schieten en kan zeggen:”Pap, deze is voor jou!”.
Ik weet het: het is allemaal nog ver weg maar er zijn wel degelijk mogelijkheden voor ons tweede elftal dat een uitstekende eerste seizoenshelft speelde en deze met een eerste plaats afsloot. Waarom zou het niet kunnen? Dennis zelf heeft zich op sportgebied in ieder geval o.a. ook een kampioenschap met het tweede elftal ten doel gesteld maar heeft ook nog een algemene doelstelling die dus eigenlijk voor iedereen geldt: “geniet van alle momenten die je in je leven hebt want voor dat je het weet is het over!”
Succes Dennis, succes Sparta’25 2