In memoriam: Christian Geilen (Caesar)

Dinsdag 16 april 2013 werd de amateurvoetbalwereld opgeschrikt door de plotselinge dood van Christian Geilen. De toen 30-jarige Geilen kwam om het leven bij een verkeersongeval. Geilen die bloedfanatiek was, die alles voor het voetbal over had, die een echte winnaar was en op zeer jonge leeftijd al zijn debuut mocht maken voor het eerste elftal van Caesar/VOS Investment Groep. Christian Geilen, iemand waar je op kon bouwen, die altijd voorop in de strijd ging, die het met iedereen goed voor had maar die er nu dus niet meer is. De pijn is er nog steeds ondanks dat het alweer ruim drie jaar geleden is. Christian Geilen wordt nog elke dag gemist bij de familie, vrienden, collega’s en natuurlijk ook bij de voetbalvereniging Caesar.  Het rugnummer acht, het nummer waar hij altijd mee speelde is niet meer in gebruik. Zijn shirt werd ingelijst en hangt momenteel op een prominente plek in de nieuwe kantine van de voetbalvereniging uit Beek. Christian leeft nog steeds voort in de harten van veel, heel veel mensen.

Aanleiding van het schrijven van dit artikel is eigenlijk een facebookpost van oud-Caesar 1-speler Bas Dullens. In een april plaatste hij een foto op zijn account waarop Christian Geilen te zien was. Zijn bijgeleidende tekst was: 3 jaar geleden vandaag… Topper, We missen je nog steeds! Ik kreeg zelf eigenlijk direct kippenvel want ook ik kon dit nog goed herinneren. Hoewel ik er ver vanaf stond kreeg ik wel  mee wat voor impact dit had op iedereen en alles. Wat dit met de mensen deed, met de begeleiding, met spelers, met iedereen! Het was heftig en als je dan zo’n facebookpost ziet dan denk je weer direct terug aan die bewuste dag, denk je terug aan zijn laatste wedstrijd tegen Sparta’25 waarin hij nog scoorde maar ook nog op doel kwam te staan. Dan zie je ook nog direct wat het nog steeds doet met de mensen, dat het gemis enorm is en dat hij zeker niet vergeten is en vooral dat hij zeer geliefd was.

Christian, geboren en getogen in Neerbeek begon op jonge leeftijd met voetbal bij de plaatselijke voetbalvereniging RKVV Neerbeek. Hier was hij enkele jaren actief alvorens hij samen met zijn vader vertrok naar de voetbalvereniging Caesar in Beek. Het werd al heel snel duidelijk dat hij heel erg veel in zijn mars had, dat het een heel groot talent was en dat het een speler zou worden voor de toekomst. Hij was ook altijd met de bal bezig. Thuis, op straat, op het voetbalveld. Je zou haast kunnen zeggen dat de bal zijn grootste vriend was. Vriendjes keken ook tegen hem op en hadden het ook vaak over hem. Er werd dan vaak gezegd: dat is de beste voetballer van Caesar, de meest talentvolle. En dat hadden ze heel goed gezien. Christian was inderdaad een enorm groot talent, een jonge jongen die snel was, behendig was maar ook bikkelhard kon zijn. Christian was een echte winnaar en dat was wat ze nodig hadden bij Caesar.

Het was dan ook niet verwonderlijk dat Christian reeds op vijftienjarige leeftijd zijn debuut mocht maken bij het eerste elftal, dat destijds in de 3^e Klasse uitkwam, en niet heel veel later zelfs al definitief werd opgenomen in de selectie. Nee Christian was een echt groeibriljantje en een blijvertje. Een eerste elftal zonder Christian was op een gegeven moment niet meer denkbaar. Maar wat maakte Christian dan zo speciaal?  Christian was een snelle behendige en doelgerichte aanvaller, Christian scoorde ontzettend makkelijk en vanuit de raarste posities. Een voorbeeld hiervan was het doelpunt tegen MVV, de 1-0. Deze scoorde hij vanaf eigen helft! Het was eigenlijk allemaal heel simpel en dan praat ik vooral over zijn laatste jaren; wanneer je niet wist waar de bal heen moest, dan ging deze richting Christian en dan vocht hij het duel wel uit of klopte hij de tegenstander op snelheid. Christian was erg sterk in de duels en kende geen angst. Veel tegenstanders hadden vervelende zondagmiddagen tegen hem meegemaakt. Chris was als voetballer een echter winnaar en hij had een slechte zondag wanneer er verloren werd.

Oud Caesar speler Bas Dullens kan het zich ook nog allemaal goed herinneren, het doet hem dan ook denken aan die mooie tijd, die mooie onvergetelijke tijd en het doet hem een beetje glimlachen. Bas:” Als ik Chris niet had gekend en zou tegen hem moeten spelen zou ik me enorm aan hem kunnen irriteren. Laat ik eerlijk zijn, dit kon ik zelfs als medespeler vaak genoeg doen haha. Maar het mooie was dat hij denk ik hetzelfde van mij zou hebben gezegd. In de beginjaren was Chris een razendsnelle flankspeler en met de jaren werd hij voor ons steeds belangrijker als nummer 10 en vooral als spits. Hij ging alle duels vol in en spelen met een pijntje meer of minder deed Chris niets. Hij was fysiek erg sterk en ondanks dat hij niet de grootste was won hij de meeste van zijn kopduels. Ook denk ik dat hij de laatste 5 á 6 seizoenen altijd onze topscorer is geweest. Chris kon het ook regelmatig met de scheidsrechters aan de stok hebben en dit leverde hem af en toe wel eens een geel kaartje op.”

Dat Christian dus kon voetballen stond buiten kijf, maar hij kon niet alleen heel erg goed voetballen en hij lag daarnaast ook heel erg goed in de groep ondanks zijn bijzondere persoonlijkheid. Christian was gewoon iemand die er altijd was; soms op de voorgrond, soms op de achtergrond. Hij was er in ieder geval altijd bij, hij was iemand waar je op kon bouwen. Daarnaast zette hij zich ook altijd in voor de selectie, in de vorm van activiteiten organiseren en nam hij vaak ook de nieuwe spelers onder zijn hoede. Christian was gewoon enorm waardevol, misschien dat men dat toen al in de gaten had maar nu des te meer.  Ook oud-speler Bart Gorissen kan dat alleen maar beamen en denkt nog met weemoed terug aan die mooie tijd, de tijd met Christian. Bart:” Chris had een bijzondere persoonlijkheid, met momenten zonderde hij zich af van de groep en trok hij zijn eigen plan; Chris kon eigengereid en eigenwijs zijn. Echter, de bedoelingen van Chris waren altijd goed. Als hij eigenwijs of eigengereid was dan deed hij dit om te presteren, individueel maar ook als team en zat het eigengereide en/of eigenwijze er vooral in dat hij een andere visie had om het gestelde doel te bereiken. Chris was een echte sportman, een echte winnaar die er alles voor over had om te winnen. Had hij griep, dan had Chris een opengeknipte vuilniszak aan onder zijn trainingskleren, zodat hij de griep ‘er wel uit zou zweten’, dan liep hij gewoon een stap harder om van  de griep af te komen. Wanneer we van de trainer rondjes moesten rennen, dan lag Chris gemiddeld 1,5 rondje voor op de eerst volgende. Hoewel ik Chris nu een beetje neerzet als iemand die zich buiten de groep stelde, is dat niet helemaal terecht,  het was namelijk ook zo dat Chris erg genoot van het samen zijn  als groep, Chris altijd bij uitstapjes was en Chris nooit iets te veel gevraagd was. Hij stond altijd voor je klaar zowel in als buiten het veld. Ik ken Chris verder niet alleen als voetballer maar ook als persoon daarbuiten waarin ik toen we een jaar of 15 / 16 waren veel met hem ging vissen en later jarenlang steevast met hem op stap ging na de wedstrijd, meestal naar Cabo Cabo in Valkenburg. Chris was een jongen die trots was op zijn werk als politie agent, maar ook hemel en aarde verzette om zijn passie, het voetballen, in zijn leven als politieman in te passen en te combineren: op zondag vanaf 14.30 uur had Chris GEEN dienst. Het kwam wel voor dat het politiepakje in de kleedkamer hing, maar hij stond altijd stipt op tijd op het veld.”

Wij weten nu dus, net als wellicht vele tegenstanders, dat Christian een goede voetballer was en dat hij dus goed in de groep lag. Maar hoe waren nu de prestaties in die vijftien jaar dat hij in het eerste elftal speelde? Zoals Bas eerder al had aangegeven was Christian ook regelmatig de clubtopscorer bij Caesar en beleefde hij meer hoogtepunten dan dieptepunten. Hij debuteerde dus toen Caesar nog uitkwam in de 3^e Klasse. Met deze ploeg behaalde hij achtereenvolgens twee zevende plaatsen, twee zesde plaatsen en een derde plaats alvorens de titel werd gepakt in het seizoen 2002-2003.  Caesar bleef in dat jaar de vv Scharn drie punten voor en RKSV de Ster en Leonidas Wolder zes punten voor.  Na een afwezigheid van elf seizoenen mocht het team uit Beek dan eindelijk weer terugkeren in de 2^e Klasse en was het groot feest. In die 2^e Klasse presteerde Caesar vervolgens zeer wisselvallig. Goede resultaten werden afgewisseld met slechte en het beste resultaat werd behaald in het seizoen 2006-2007, het jaar waarin Christian Geilen een jaartje voor buurman en eersteklasser  GSV’28 uitkwam. GSV’28 zult u zeggen? Ja het was echt zo, Christian ging spelen voor GSV’28 maar keerde tot opluchting van velen een jaar later alweer terug bij de rood-witte formatie in Beek.

Samen ging men op vervolgens zoek naar de felbegeerde promotie naar de 1^e Klasse zeker na die derde plaats in het voorgaande jaar. Maar het werd niet waar men op gehoopt had. In plaats van dat het mee bleef doen om promotie zakte Caesar per jaar verder weg, zo ver zelfs dat het in het seizoen 2010-2011 de nacompetitie in moest voor klassenbehoud. Caesar kwam met de schrik vrij en wist dat er wat moest gaan gebeuren.  Wat het jaar daarop vervolgens gebeurde had dan ook niemand voor mogelijk gehouden. Het verschil met het voorgaande jaar was immens groot en in plaats van dat het speelde voor degradatie deed het nu ineens mee om promotie. De wereld stond op zijn kop! Zou het nu dan eindelijk toch gaan gebeuren? Ja, ja en nog eens ja. Caesar moest weliswaar wel het kampioenschap laten aan Limburgia maar mocht wel de nacompetitie vanwege de tweede plaats. Caesar schakelde eerst Venlosche Boys uit met 5-2 en 1-1 en was vervolgens in de finale ook sterker dan Heeswijk (0-1 en 2-2). Het ongeloof was groot, de vreugde nog groter. Caesar had het geflikt. Na eenentwintig jaar keerde het terug in de 1e Klasse. Ook voor Christian zelf was het waarschijnlijk het absolute hoogtepunt in zijn voetballoopbaan, zeker daar hij daar een groot aandeel in had zo weet ook Bart Gorissen zich nog te herinneren. Bart:” In Heeswijk scoorde hij het enige doelpunt, gevolgd door een salto; onder het motto ‘het publiek wil ook vermaakt worden’, en in de return maakte hij de bevrijdende 2-2. Bizar aan de wedstrijd in Heeswijk was overigens dat Chris de hele heenreis in de bus op de wc had doorgebracht en doodziek was. Voor de wedstrijd is hij o.a. door de vrouw van de keeperstrainer en door de verzorger opgelapt, toen wij al klaar waren met de warming up, kwam hij eens een keer naar buiten, om vervolgens een dijk van een wedstrijd te spelen en het enige doelpunt te maken.”

Nogmaals waarschijnlijk was dit het hoogtepunt voor Christian maar jammer genoeg zullen we het nooit zeker weten.  Maar er waren volgens teamgenoten Bas en Bart nog meer hoogtepunten. Bart:”Ja, het kampioenschap van de 3^e Klasse naar de 2^e Klasse was ook zeker een hoogtepunt evenals de wedstrijden om de Amstel Cup.  Maar er waren meer hoogtepunten voor hem en dan niet voetbal gerelateerd, iets waar hij het vaak over had. Een ander hoogtepunt voor Chris was waarschijnlijk dat hij het maximale uit het leven probeerde te halen (bijvoorbeeld door verre reizen naar verschillende landen te maken), nu hij veel te kort heeft geleefd, heeft hij in ieder geval eruit gehaald wat er in zat, hoe droevig dit ook is om te zeggen. Een ander hoogtepunt waren de kinderen van de zus van Chris, dit waren zijn oogappeltjes en hij was een bijzonder trotse oom.”

Ook Bas weet zich nog het een en ander te herinneren. Bas:”Ja zoals Bart ook al zei het kampioenschap in de 3^e Klasse. Maar ik heb meer mooie dingen mogen beleven met Christian. Wat dacht je van de talloze jaarlijkse seizoensuitstapjes naar Antwerpen, Köln, Barcelona, Mallorca enz. Het wekelijks na de vrijdagavond training stappen met bijna heel het team in onze ‘jonge vrijgezelle jaren’. Natuurlijk ook de beker, nacompetitie, het winnen van die nacompetitie en de daarbij behorende promotie.”

Hoogtepunten zat dus maar waren er ook dieptepunten?  Beide heren zijn daar heel eenstemmig over.  Bas:” Dat we het seizoen erna meteen weer terug degraderen naar de 2^e Klasse kun je als sportief dieptepunt noemen maar dit valt natuurlijk volledig in het niet bij het grootste dieptepunt: het afscheid moeten nemen van Chris.”

En dat was wat het dat jaar daarna gebeurde. Het werd een in en in triest jaar, een gitzwart jaar terwijl het nog zo mooi begon!  Caesar mocht dan eindelijk weer uitkomen in de 1^e Klasse en oude tijden leken weer te gaan herleven. De ploeg stond te popelen om te beginnen maar kende een valse start. Caesar verloor de eerste twee wedstrijden op rij (Heidebloem 0-2 en Meerssen 4-0) maar leek zich te herpakken in speelronde drie en vier waarin het 0-0 speelde bij HVCH en met 3-2 wist te winnen van BSV Limburgia. Met nadruk op leek. Caesar verloor vervolgens zeven van de acht wedstrijden voor de winterstop en wist alleen te winnen van Dijkse Boys. Tot overmaat van ramp trok Dijkse Boys zich dat jaar ook terug uit de competitie waardoor die punten ook nog gingen verloren. Nee, het was hard om te constateren maar dit zou niet het seizoen worden van Caesar.  De ploeg pakte in de beginfase van de tweede seizoenshelft nog wel enkele punten maar ging daarna veelvuldig onderuit. Caesar kon niets anders doen dan zich neer te leggen bij de dreigende degradatie. Maar wie dacht dat dat het ergste was had het goed mis. De degradatie viel in het niet bij wat er in de week 14 t/m 21 april gebeurde.  Een regelrecht drama! Laten we eerst beginnen bij de zondag. Caesar moest op bezoek bij concurrent Sparta’25 en het werd een onvergetelijke wedstrijd in negatieve zin dan en een opmerkelijke wedstrijd voor Christian.  Caesar startte nog goed en kwam op een 0-1 score door een doelpunt van……..Christian Geilen. Nog voor rust wist de Beek en Donkse formatie de 0-1 score om te buigen in een 2-1 voorsprong en ontstonden er ook al lichte irritaties bij het team uit Limburg. Dat werd in de tweede helft alleen nog maar erger. Caesar voelde zich tekort gedaan en Sparta’25 liep uit naar 5-1. De frustraties waren groot en werden alleen nog maar erger toen keeper Bessems met rood van het veld werd gestuurd. Christian kwam vervolgens op goal te staan en kon de toegekende strafschop niet stoppen. Gelukkig voor de Beekenaren bleef het hierbij maar was degradatie wel een feit.

In de bestuurskamer liepen de gemoederen vervolgens hoog op niet wetende wat er twee dagen daarna zou gaan gebeuren. Christian, in het dagelijks leven politieagent en tevens ook speler van het Nederlands Politie-elftal, werd op dinsdagmorgen aangereden door een dronken automobilist. Christian werd met zeer ernstig letsel overgebracht naar het ziekenhuis in Maastricht waar hij op woensdag kwam te overlijden. De wereld stond stil! Hoe heeft dit nu kunnen gebeuren, de verslagenheid was groot, nee die was enorm. Men kon er maar niet bij, waarom heeft dit moeten gebeuren? Waarom? Je zou het willen uitschreeuwen. Het nieuws sloeg in als een bom zo weten ook Bas Dullens en Bart Gorissen zich nog te herinneren. Bart:” Wij waren aan het trainen toen Chris er onverwachts niet was, dit was niks voor Chris, al gauw bereikte ons het bericht dat er iets ergs was gebeurd. Chris had een ongeluk gehad met zijn motor. Het was zo erg dat hij in het ziekenhuis lag, echter verder wisten we niks over zijn toestand. Toen ik thuis kwam na de training kreeg ik het verontruste telefoontje van de toenmalige voorzitter dat het echt niet goed ging met Chris, hij was in levensgevaar. Ik weet niet meer op wel moment maar nog die avond of de dag daarna kregen we te horen dat Chris was overleden. De wereld stond stil, dit kon niet waar zijn, dit was zo onwerkelijk. Dezelfde avond werd de kantine opengesteld en kon iedereen die daar behoefte aan had naar Caesar komen. Een druk bezochte, heftige maar ook onwerkelijke bijeenkomst, iedereen stond er verslagen bij en niemand wist wat te zeggen.  Voor mij zelf kwam het besef pas toen ik naar Chris ben gaan kijken en hem een laatste groet ben gaan brengen bij het uitvaartcentrum, dit beeld staat nog steeds op mijn netvlies. De meeste indruk maakte het beeld dat zo’n jonge sportieve gast die eigenlijk nog een heel leven voor zich moet hebben, daar lag, een jongen met wie je al meer dan 20 jaar op het voetbalveld hebt gestaan.”

Het werd een heftige week, het viel allemaal zo moeilijk te bevatten. Bas:” Ik weet nog dat we die zondag geen programma hadden en een uitje hadden gepland naar Düsseldorf met het hele team en begeleiding. Logisch dat niemand daar zin in had. Het was vooral een week vol ongeloof voor iedereen. Op zondag sta je nog samen op het veld en op dinsdag is diegene er gewoon niet meer. Het kwam allemaal zo hard aan. Maar als je je bedenkt hoe zwaar het moet zijn geweest en nog steeds is voor zijn ouders, familie en vriendin..  dat is niet te bevatten.  Mooi om te zien, zover je hier natuurlijk van kan spreken, was dat er tijdens de herdenkingsavond en tijdens het daadwerkelijke afscheid de week erna vele oud teamgenoten, trainers en tegenstanders aanwezig waren om afscheid te komen nemen.” En dat weet ook Bart zich nog te herinneren. Bart:” Bij de uitvaart van Chris in de kerk in Beek waren we compleet als team, staf en andere Caesarianen aanwezig, ook een overweldigend groot aantal politiecollega’s van Chris waren er. We hebben toen als voetbalteam aan het einde van de dienst Chris de laatste eer kunnen bewijzen door hem in zijn kist van het altaar weg te dragen. Na de dienst waren we als team uitgenodigd voor de koffietafel. Het was een zware dag, echter het was fijn om dit als groep te kunnen dragen en op deze manier ook iets voor de familie van Chris te proberen betekenen. Daarna was het een zware week, nee een zware tijd, want hoe anders waren daarna de trainingen zonder Chris, hoe anders waren de wedstrijden zonder Chris, hoe anders was het kleedlokaal met die ene lege plek en de degradatie dat seizoen…. die degradatie……die deed er niet meer zo toe. Hoewel niemand van de toenmalige groep en het bestuur en uit de Caesarfamilie Chris ooit zou vergeten, moest hij ook in de kantine herdacht worden, zijn shirt werd ingelijst aan de muur gehangen (met nummer 8 richting de kantine gericht) en zijn laatste paar voetbalschoenen erbij. Tot op de dag van vandaag heeft Caesar geen nummer 8. Sinds het afgelopen seizoen heeft Caesar een compleet nieuwe accommodatie, Chris, althans zijn shirt, is meeverhuisd en neemt een prominente plek in, in de huidige nieuwe kantine van Caesar.  De dood van Chris heeft uiteraard in eerste instantie zijn directe familie keihard getroffen, maar het heeft ook Caesar getroffen. Nu nog op trainingen wordt Chris met momenten aangehaald; bijvoorbeeld als het doel moet worden opgeruimd, als iemand grieperig is e.d.”

Je merkt aan alles dat de verslagenheid er nog steeds is. Chris leeft nog voort in de harten van vele, heel veel mensen en dat is mooi om te zien. Je merkt ook aan alles dat Christian een fijn mens was, een goed mens, een geliefd persoon. Bas bv bezoekt zijn graf dan ook nog regelmatig. Het graf van mogen we misschien wel zeggen het clubicoon van Caesar?  Laten we het artikel in ieder geval eindigen met iets moois, iets wat liet zien wat voor man Christian nu was. Bas:”Als we het gaan hebben over Christian en anekdotes, uitspraken etc dan zijn er dat velen. De meeste kunnen we echter beter binnen de muren van het kleedlokaal houden, haha. Enkele kan ik er echter wel opnoemen. -Taxi Chris: Chris dronk nooit een druppel alcohol maar was wel altijd tot de laatste minuut mee op stap, ideaal! Zo was er altijd een BOB.

-Chris presteerde het ook eens om op zondagochtend een auto-ongeluk te krijgen, over de kop te vliegen, uit de auto te stappen, zelf het verkeer te regelen door de ontstane consternatie op de weg en zondagmiddag gewoon de wedstrijd te spelen.

-Ook kwam hij weleens op dinsdag op krukken naar de training, waarop wij dachten: ‘die zal er voorlopig uitliggen’. Maar diezelfde week op zondag speelde hij de sterren van de hemel.

Zo ook de finalewedstrijd voor promotie naar de 1^e klasse tegen VV Heeswijk. In de bus werd het Chris niet goed, had enorme last van zijn rug en heeft alleen op de wc gezeten en zag zo wit als een laken. Eenmaal aangekomen in Heeswijk zochten we de kleedruimtes op en Chris trok zichzelf terug in een andere kleedruimte. Zover ik weet heeft hij daar tot 10 minuten voor aanvang van de wedstrijd gelegen terwijl wij de warming up aan het doen was. We winnen daar met 0-1 door een doelpunt van Chris en Chris viert zijn doelpunt met een 2 dubbele salto met een flikflak erachteraan haha. Prachtig!! Dat was Christian!”