De vader, de vriend, de supporter, de hobbyist
Vandaag een artikel met een man die vanaf dit seizoen steevast langs de kant van het veld te vinden is bij de wedstrijden van ons eerste elftal, en dan natuurlijk met de camera in de aanslag. Een man die zichtbaar geniet van wat er dit seizoen bij Sparta’25 gebeurd, een man die geniet van zijn zoon die wekelijks onder de lat staat bij het eerste elftal, een man die geniet van de mensen om zich heen, een man die Jos Pennings heet.
Ze zeggen altijd zo mooi dat voetbal verbindt en ik durf wel te zeggen dat er geen woord van gelogen is. Voetbal verbindt echt. Neem nu de 60-jarige Eindhovenaar Jos Pennings die in het dagelijkse leven werkzaam is als analist in het Catharina Ziekenhuis. Je kunt gerust zeggen dat Jos de allergrootste supporter is van Kamiel en dat hij zelden tot geen wedstrijden heeft over geslagen. Sterker nog hij ging zelfs vaak naar trainingen kijken. Jos volgde Kamiel overal waar hij naar toe ging, naar Geldrop maar nu dus ook naar Sparta’25.
En wat is het dan mooi om niet alleen naar het voetbal te mogen kijken maar ook naar de mensen om je heen en mensen dus te leren kennen. Als je dan vervolgens naar Jos kijkt dan zie je echt een hele dankbare man, een vrolijke man, die het heerlijk vindt om over dat geliefde spelletje te praten, en iets voor mensen te kunnen doen. Een man die trots is, trots op de prestaties van zijn zoon en trots op het team waarin hij in speelt. Maar Jos is meer dan alleen een vader en supporter. Jos is een vriend, DE vriend van Kamiel. Het is gewoon heel mooi om te zien hoe die twee met elkaar omgaan op een wedstrijddag. Altijd even aan Kamiel laten weten dat hij er is, altijd even een korte aanraking, zowel voor als na de wedstrijd. Zoiets van: ‘Jongen, ik ben er!”
Dat is hetgeen wat niet alleen ik meen te zien maar meerdere. Het wordt nu dan ook tijd om Jos nog beter te leren kennen.
De voetballer Jos
Jos was vroeger zelf ook altijd met een bal bezig, vooral op straat waar hij met zijn vriendjes dagelijks vele uurtjes doorbracht. Het was dan ook geen wonder dat Jos onder voetbal ging en wel bij de voetbalvereniging RKVV Tongelre, tegenwoordig een vijfdeklasser, maar toentertijd een mooie tweedeklasser die het eind jaren tachtig zelfs schopte tot de 1ste Klasse.
De familie Pennings was sowieso ook een echte voetbalfamilie. Zo speelde de opa van Jos in de jaren 1925-1928 in het eerste elftal van Gemert, daar waar ook de roots van de familie Pennings ligt. Ook de vader van Jos en zijn broers speelden in hetzelfde elftal in de zomeravondcompetitie. Een oom schopte het tot het tweede elftal van NEC en een neef, Ruud Pennings (tegenwoordig coach GOES), bereikte zelfs het betaalde voetbal. Hij was begin jaren negentig de keeper van de VC Vlissingen/VCV Zeeland. Jammer genoeg kwam Jos zelf niet zo ver of zoals hij zelf zo mooi zegt:’Het voetballeven heeft mij denk ik vergeten’. Jos speelde namelijk in de E5, D5, C5, B4 en A3 en kwam bij de senioren in het tiende elftal te spelen.
De leider, de supporter
Op 29 januari 1994 werd Kamiel geboren en ook hij werd al snel aangestoken met het voetbalvirus. Kamiel werd op zijn zevende aangemeld als voetballer bij de voetbalvereniging Unitas’59. Vanaf het begin was Jos aanwezig bij wedstrijden en trainingen. Het duurde ook niet lang alvorens hij de ouder, die de trainingen leidde, ging ondersteunen. Dit bleef hij ook de jaren daarna doen. Kamiel zelf was aanvankelijk voetballer maar kwam op een gegeven moment op voorspraak van Jos in het doel te staan. Jos:”Kamiel is pas laat gaat keepen, namelijk in de C1, we kwamen toen door omstandigheden zonder keeper te zitten en zijn trainer ging zoeken naar een andere. Ik heb toen gezegd; laat Kamiel maar eens een paar wedstrijden keepen. Hij was al eens een keer ingevallen en ik vond dat hij talent had. Vervolgens is hij niet meer uit het doel weggegaan.”
Het was een goede zet, een hele goede zet want net als zijn achteroom bleek Kamiel talent te hebben, zoveel talent dat Geldrop interesse toonde in de toen 17-jarige Kamiel. Jos stond er in eerste instantie een beetje sceptisch tegenover maar dat veranderde al snel. Jos:”In eerste instantie was ik er inderdaad niet blij mee, Unitas’59 was wel heel erg vertrouwd en lekker dichtbij. De omslag voor mij was wel het feit dat de toenmalige hoofdtrainer van Unitas’59 niet met hem wilde praten over zijn ontwikkeling. Ik ben toen met hem meegegaan naar Geldrop. De trainer van de A1, van Geldrop, had een goed verhaal en zijn ambitie was om kampioen te worden in de hoofdklasse. Het voelde als een warm welkom en ja toen was ik ook trots dat hij bij Geldrop ging voetballen, toch een club met een mooie historie.”
Kamiel zou in totaal twee jaar spelen bij het grote Geldrop dat in het verleden driemaal Landskampioen werd bij de zondagamateurs en driemaal het Algemeen Landskampioenschap veroverde. Kamiel begon nog in de A-jeugd maar werd een jaar later opgenomen in de selectie. Kamiel moest op dat moment de strijd aangaan met vaste doelman Len van Gestel en de van Brabantia overgekomen Vincent Jansen. Door een schorsing van de vaste doelman kwam Kamiel aanvankelijk op doel te staan bij de toenmalige eersteklasser. Maar bij terugkeer van Len van Gestel moest Kamiel weer plaats maken, werd hij tweede keeper en kwam hij mede ook door een blessure weinig aan spelen toe. Wat nu te doen? Kamiel wilde spelen en dat werd hem ook aangeraden vandaar dat hij terugkeerde naar de plek waar het allemaal begon. Kamiel koos voor Unitas’59 en daar kon Jos zich helemaal in vinden.
Jos:”Daar stond ik inderdaad helemaal achter, mensen met verstand van voetbal hebben hem toen geadviseerd dat hij wedstrijden moest gaan spelen. Bij Geldrop was dat op dat moment niet mogelijk. En Kamiel was ook geen jongen die 2 weken in Geldrop 2 en 2 weken op de bank bij Geldrop 1, kon opbrengen. Bij Unitas’59 was de concurrentie een stuk minder en had hij zich eigenlijk vanaf minuut 1 in de basis gespeeld. Later heb ik er wel spijt van gehad, de toenmalige keeper van Geldrop stopte en Kamiel was zeker in staat om zijn plaats in de 1eklasse in te nemen.”
De hobbyist
Kamiel werd dus de doelman van de toen nog vierdeklasser en beleefde daar in Eindhoven een hele mooie periode. Jos was uitermate tevreden en
gelukkig en kon zich helemaal uitleven in zijn nieuw hobby; het maken van wedstrijdfoto’s. Jos:”Fotografie is eigenlijk een hobby geworden toen Kamiel naar Geldrop is gegaan. Daarvoor was het eigenlijk meer vakantie en huiselijke kiekjes, wel met altijd oog voor natuur en bouwwerken met mooie details. Voldoening haalde en haal ik nog steeds uit de reactie van spelers en toeschouwers, die veelal de foto’s erg waarderen. Ik maak in de wedstrijd ongeveer 300 tot 500 foto’s , die ik thuis bewerk en dan houd ik tussen de 40 en 80 foto’s per wedstrijd over die ik dan publiceer. Allereerste op mijn eigen Facebookpagina. Hier maak ik een selectie van 40 foto’s. Daarna staat er nog een link naar mijn Google-fotosite onder het verslag wat Peter Bussers ieder week keurig verzorgd, hier kun je de andere foto’s die gemaakt zijn vinden.”
Jos heeft in al die jaren dan ook zo ontzettend veel foto’s geschoten. Jaren waarin hij ook nauwelijks wedstrijden gemist heeft van Kamiel. Waar Kamiel ging daar ging Jos. Zelfs bij trainingen was hij, zoals eerder al aangegeven, heel erg vaak aanwezig. Ook Kamiel weet zich dat nog te herinneren. Kamiel:”Ik ben echt enorm trots dat mijn pa er elke week is en wat je eerder aangaf dat klopt ook. Mijn paps is inderdaad echt wel meer dan alleen mijn vader. Is echt mijn maatje en we hebben altijd wel al een hele sterke band gehad. Dat met trainingen vond ik altijd wat minder maar kwam meer ook omdat ze dat bij bijvoorbeeld Geldrop niet gewend waren en speler daar wel eens een grapje over maakte in de kleedkamer.
Verder echt heel veel respect voor hem en nogmaals mijn pa zal altijd mijn beste maatje zijn. Als ik zie wat hij er elke week voor doet en voor moet laten om er weer bij te zijn is natuurlijk prachtig.”
Terug naar de periode Unitas’59 wat dus een hele mooi tijd was. Unitas’59, met Kamiel als doelman, werd tweemaal vijfde alvorens het in het seizoen 2016-2017 glansrijk kampioen werd in de 4e Klasse. Unitas’59 won vierentwintig van de zesentwintig wedstrijden en speelde tweemaal gelijk. In het eerste jaar 3e Klasse presteerde Unitas’59 gewoon weer heel erg goed en sloot het het seizoen af met een mooie vijfde plaats. Ondanks de mooie jaren besloot Kamiel zijn cluppie in Eindhoven toch te verlaten en dat had alles met de verhuizing naar Gemert te maken. Een beslissing waar Jos dan ook zeker mee kon leven. Jos:”Kamiel en ik hebben het over deze overstap gehad, zoals wij eigenlijk altijd al alles samen deden bespreken.
Ik heb hem hierin zoveel mogelijk zijn eigen keuzes laten maken. In het geval van Sparta’25 was het duidelijk. Hij had een huis gekocht in Gemert en de reistijd zou voor hem toch wel groot worden, ondanks het feit dat hij in Eindhoven werkt. Ook heeft Jaccy van den Enden, die hij kende via beider vriendinnen, hem enthousiast gemaakt om naar Beek en Donk te komen. Helemaal goed dus, ik was ook niet helemaal onbekend met Sparta’25, omdat mijn directe collega, Berry Peters ook bij de club onder de lat heeft gestaan.”
Sparta’25
Ja en dan begint zijn avontuur bij Sparta’25 waar hij de strijd moest aangaan met keeper Edwin Cuppen die overkwam van EMK. Kamiel won de strijd en stond vanaf wedstrijd nummer één in de basis en met Jos zoals altijd langs de zijlijn. Kamiel voelde zich vanaf het eerste moment thuis en gaf onlangs ook al aan het gevoel te hebben alsof hij al jaren bij Sparta’25 speelt. Mooier kan natuurlijk niet al heeft dat waarschijnlijk ook te maken met de goede prestaties tot nu toe. Maar ook Jos geniet met volle teugen al vond hij het in het begin nog wel allemaal spannend. Jos:”Het voornaamste vind ik hoe Kamiel wordt opgevangen en dat was heel goed. Hij had meteen aansluiting in de groep en voelde zich meteen thuis. Alles rond het team is supergoed geregeld en het is een hele fijne groep. Ook heel prettig vond hij dat er ook direct een goed contact was met de supporters. (Dit zijn de woorden van Kamiel).
Voor mijzelf is dat natuurlijk wel iets anders, je komt als einzelgänger uit de stad toch in een hele hechte dorpse gemeenschap en dat vond ik in het begin toch heel spannend. Ik maak natuurlijk in de wedstrijd ook de foto’s en dan ben je bezig en niet aan het praten. Toch maakte ik redelijk snel contact, eerst na de wedstrijd met mensen die me samen met Kamiel zagen. Daarna kwamen ook mensen een praatje maken met me als Kamiel niet in de buurt was. Ik ken nu al behoorlijk wat mensen in de vereniging van gezicht, bijbehorende namen heb ik wat meer moeite mee. Sorry hiervoor.”
Jos is dus een tevreden man, met alles wat er momenteel gebeurd. Jos voelt zich thuis op Sportpark ’t Heereind en voelt zich al een Spartaan. En nu maar hopen op een mooi slot van het seizoen. Hopen op een kampioenschap! Het zou een geweldige afsluiting zijn van een voor Jos en Kamiel nu al memorabel seizoen. Jos die op en top geniet, die geniet van de vereniging Sparta’25. Jos:”Ja ik kan momenteel alleen maar heel positief zijn! Ik geniet echt! Sportief gezien is het een heel goed seizoen en er is een goede teamspirit. Dit heeft natuurlijk alles te maken met de begeleiding van de Sparta’25 selectie. Ook de verzorging en fysiotherapie is top. Zelf ben ik graag op tijd voor de wedstrijd aanwezig, even om de sfeer van het voetbal te proeven. Bij thuiswedstrijden geniet ik van de mooie accommodatie en van de voorwedstrijdjes. Bij uitwedstrijden zit ik dan nog even in de kantine en kan dan erg genieten van de verhalen die er verteld worden, door Sparta’25 supporters, over de laatste gebeurtenissen in het dorp. Nee, ik en Kamiel, wij, zijn helemaal op onze plaats!”