Jan van de Burgt; een Spartaan in hart en nieren

Vandaag gaan we het hebben over een Spartaan in hart en nieren, of misschien wel beter gezegd Mister Sparta Jan van de Burgt. Jan die alles wel zo’n beetje heeft meegemaakt bij Sparta’25, Jan die alles wel zo’n beetje heeft gedaan bij Sparta’25, Jan de man met een groen wit hart.

Laten we voorop stellen dat je Jan eigenlijk onmogelijk kunt beschrijven in één artikel. Nee om Jan te kunnen beschrijven en Jan op een goede manier neer te zetten heb je een eigenlijk heel boekwerk nodig. Het is werkelijk waar ongelofelijk wat deze man allemaal voor Sparta’25 heeft gedaan en nog steeds doet. Want Sparta’25 daar ligt zijn hart, Jan hoort gewoon bij het interieur, Jan van de Burgt is Sparta’25. Het is dan ook heerlijk om met hem over onze club te praten, om over voetbal te praten. Het gesprek duurde lang maar had nog veel langer kunnen duren. Het verveelde geen enkel moment. Jan genoot ziender oog en kreeg steeds weer een lach op z’n mond als hij weer zijn verhaal mocht doen. Dit was heerlijk mooi om te zien, ook zeker na de zware tijd die hij achter de rug heeft.

Jan de voetballer

Jan ging onder voetbal op het moment dat dat kon. Destijds was er nog geen F-jeugd of E-jeugd maar kon men onder voetbal rond het tiende levensjaar. Er was toen ook geen sprake van selectieteams (men had alleen de C2, C1, B2, B1, A2 en A1) en voetballen deed men toen nog bij De Koppelen. Wat eerst nog een hockeyveld was werd later het veld waarop de jeugd haar wedstrijden zou gaan spelen en weer later het hoofdveld. De senioren speelden toen aan de andere kant van het sportpark.

De jeugd zag je toentertijd ook dagelijks op straat voetballen, iets wat je jammer genoeg hedendaags mist. Jan was natuurlijk ook altijd van de partij. Jan:”Ja dat was altijd heerlijk. Er werden altijd vier jassen op de grond gegooid en dat waren dan de doelen. Ik ging dan altijd op doel staan.” En zo gebeurde het ook dat op het moment dat hij onder voetbal ging hij keeper werd van de C2. Dit was echter van korte duur want na een paar wedstrijden ging hij op eigen initiatief mee (dat kon vroeger nog) met de C1 dat deelnam aan het toen befaamde Kersentoernooi in Mierlo. Vanaf dat moment was hij geen keeper meer maar veldspeler en dat ging Jan heel goed af.

Jan doorliep alle teams en kwam bij de overgang naar de senioren aanvankelijk in het tweede terecht. Maar ook dit was van korte duur. Jan:”Ja ook dit is een mooi verhaal, iets wat je tegenwoordig niet meer zal zien gebeuren. Ik geloof dat Harry Poulisse de vaste back was en Tiny Smits zijn vervanger. Harry kon toen niet waarop trainer Piet Schuyt tegen Tiny zei dat hij moest spelen. Tiny gaf toen doodleuk aan dat hij geen zin om mee te voetballen waardoor ik op die plek kwam te staan. Ik heb vanaf dat moment ook geen wedstrijd meer gemist bij het eerste elftal.”

Met o.a. de familie Kuypers, Henk Verhappen en keeper Martien Crul deed Sparta’25 altijd mee om de prijzen maar kon het vooralsnog geen kampioenschap pakken. Sparta’25 met dus ook een Jan van de Burgt binnen de gelederen moest heel vaak genoegen nemen met een tweede plaats. In het seizoen 1969-1970 had het echter de uitgelezen mogelijkheid om de titel te pakken maar ging het in de slotfase van de competitie nog mis. Jan:”Dit was echt ongelofelijk! Wij moesten in de voorlaatste wedstrijd aantreden tegen Concordia waar Piet Schuyt toen trainer was. Piet had bijna al zijn mannen op de spits na de instructie gegeven niet teveel te doen. Het was zelfs zo dat de keeper vaak achter zijn goal was te vinden maar toch ging het faliekant mis. We verloren en verspeelden het kampioenschap. Ik heb het toen in de bus nog nooit zo stil meegemaakt.”

Maar twee jaar later kwam het dan toch nog allemaal goed, meer dan goed zelfs. Sparta’25 mocht toen in één jaar zelfs drie kampioenschappen vieren. Allereerst werd het met overmacht kampioen in de 1^e Klasse E, vervolgens pakte het team het kampioenschap bij de zondag amateurs en weer even later het Algemeen Landskampioenschap bij de amateurs. Dit alles leverde onvergetelijke momenten op bij velen van ons en zo ook bij Jan. Het was één grote happening, het was één groot feest dat eigenlijk door heel Beek en Donk werd gevierd.

Mooie herinneringen maar Jan heeft nog meer herinneringen aan dat jaar, een niet zo’n leuke herinnering. Jan:”Wij waren toen al kampioen en moesten in de laatste wedstrijd van het seizoen doordeweeks uit naar Veerse Boys. Daar aangekomen was alles nog gesloten maar wisten we via via toch nog het Sportpark binnen te komen. Wij dus spelen maar tijdens de wedstrijd kwam er toen ineens een oudere man het veld op gelopen die met mij begon te vechten. Het ongeloof was zo groot bij mij en de overige spelers maar gelukkig werd de man al snel van het veld verwijderd. Het ongeloof was dus al groot maar werd nog groter toen we het sportpark af wilden. Dat ging namelijk niet. Alles was gesloten dus moesten we over het hek klimmen.”

Sparta’25 op één

Het seizoen 1974-1975 werd het laatste jaar van Jan van de Burgt bij het eerste elftal, bij de senioren. Dit had te maken met de lichamelijke/fysieke ongemakken en het feit dat hij het café zou overnemen van zijn vader. Hierdoor zou hij doordeweeks ook niet kunnen trainen.

Het werken in het café deed Jan overigens al vaker, ook tijdens zijn actieve voetbalcarrière. Jan:”Ja het werken in ons café werd niet gevraagd maar dat werd simpelweg opgedragen. Daar hadden wij geen keus in. Alleen op zaterdag hoefde ik nooit te werken en dat had natuurlijk met het voetbal te maken. Ik ben ook nooit op een zaterdag op stap geweest en zover ik weet ook geen ploegmaten van mij behalve dan Piet Jacobs. Dat deed je gewoon niet en heb ik ook nooit gedaan tijdens mijn hele voetballoopbaan.”

Jan had een drukke tijd als kroegbaas, maakte geregeld 80 uren maar dat heeft hem nooit weerhouden om toch nog zijn ding te doen bij Sparta’25. Zijn ding is overigens zacht uitgedrukt want Jan deed ontzettend veel voor Sparta’25 tot op de dag van vandaag. Jan:”Ik had weliswaar het café maar Sparta’25 is altijd op de eerste plaats gekomen bij mij. Daar ligt mijn hart en ik heb wel eens ooit gekscherend gezegd dat als ik ga dat er dan een groenwitte vlag op mijn kist zal liggen.”

Jan kon het niet laten en verrichte veel werkzaamheden bij Sparta’25. Zo was hij vanaf zijn zestiende al jeugdleider (dat was destijds verplicht) en richtte hij tesamen met Bennie Beerens en Benk Janssen in november 1971 het damesvoetbal op waarmee hij enkele jaren later al het eerste kampioenschap pakte. Maar er was meer, veel meer.

Hij werd speler van het veteranenteam of beter gezegd hij werd in eerste instantie keeper. Dit kon Jan echter niet volhouden vanwege zijn slechte knie waarop hij laatste man werd. Jan werd ook, terwijl hij dus kroegbaas werd, leider van het tweede elftal, werd mede-oprichter van de Club van 100, en zorgde er voor dat er een zaalvoetbalteam kwam genaamd Sparta’30. Maar hier bleef het niet bij. Jan nam deel aan alle bouwprojecten bij Sparta’25 en zat in de organisatie, samen met o.a. Loek Beekmans, van de groots opgezette wielerronde van Beek en Donk.

Ook zat Jan, met grote animator Loek Beekmans, in de organisatie van de fietstocht Sparta’25 – Barcelona. Deze fietstocht kwam tot stand omdat Sparta’25 er in het jaar 1982 financieel niet goed voor stond.Het zou een tocht worden van 3000  kilometer, welke zou worden afgelegd door Frans Heesters en Freddy van de Laar, met de bedoeling dat vele Sparta aanhangers middels een sponsoring per kilometer voor een aardige aanvulling van de Sparta-kas zouden gaan zorgen. En dat gebeurde ook!! In totaal werd er 12.000 gulden opgehaald.

Kantinebeheerder

In 2001 kreeg Jan door de toenmalige voorzitter Peter Verbuggen de vraag voorgelegd of hij Willy en Francien van Gend niet zou willen opvolgen als kantinebeheerder. Daar hoefde Jan niet lang over na te denken en zo ging hij een nieuw avontuur aan bij zijn geliefde vereniging.

Maar liefst acht jaar lang was hij de kantinebeheerder en ook in deze periode beleefde Jan vele hoogtepunten. Zo organiseerde hij de o zo succesvolle winter barbeque waar maar liefst 220 personen op af kwamen. Ja en dan heb je natuurlijk dat succesvolle seizoen 2007-2008. Het jaar waarin maar liefst vijf ploegen kampioen werden. Het was week in week uit een groot feest. En Jan zou Jan niet zijn als hij er niet iets speciaals van maakte. Zo werden er tenten geplaatst voor de kantine wat het geheel een mooi uitstraling gaf en werd er later een grote tent op de parkeerplaats. Het was geweldig om Jan als kantinebeheerder te hebben.

Jan was vrij en open en wist wat de behoeften van de mensen waren. Hij speelde daarop in en was daardoor ook een heel geliefd persoon. Jan kon op een geweldige manier met mensen omgaan en wat ik in een eerder artikel al had aangegeven was het prachtig om op een maandagmorgen even bij Jan en de ‘ochtendploeg’, welke Jan ook heeft opgeicht, langs te gaan. Heerlijk een babbel maken, praten over datgene waar onze interesses lagen namelijk voetbal.

Toch kwam er door privéredenen en vanwege het feit dat hij aan de slag kon bij Van Lankveld Transport een einde aan zijn tijdperk als kantinebeheerder bij Sparta’25. Alhoewel einde een groot woord is want heeft Jan heeft in de loop van de jaren daarop regelmatig opgetreden als vervanger.

Terreinknecht

Dat Jan ophield als kantinebeheerder betekende niet dat hij Sparta’25 verder in de steek zou laten. Eenieder die Jan goed kent weet dat hij zo niet is, dat Sparta’25 zo ontzettend belangrijk is. Zo zat de vereniging op een gegeven moment met een groot probleem en opnieuw werd er bij Jan aangeklopt. Tsja en als het om Sparta’25 gaat dan is het voor Jan ontzettend moeilijk om nee te zeggen dus je raadt het al; Jan ging aan de slag als terreinknecht en was op een gegeven moment ook accomodatiebeheerder. Dat alles tesamen werd een beetje teveel voor Jan waarna hij na vijf jaar besloot te stoppen maar wel als oproepkacht beschikbaar bleef.

Jan was toen al vaste supporter van Sparta’25 1 en bleef supporter van Sparta’25 1 tot op de dag van vandaag. Hij bezocht elke zondag heerlijk het eerste elftal en was vaak ook op zaterdag op het voetbalveld te vinden. Jan genoot hiervan al wil hij wel een kanttekening plaatsen. Jan:”Ik mis het voetballen op de straat. Daar leer je voetbal, maar ook tijdens de trainingen. Tegenwoordig worden teams gemaakt op de training. Vroeger was het heel simpel en werden er bv teams gemaakt aan de hand van de kleding. Dan werd er niet gekeken of je verdediger was of aanvaller. Zo kon het dus zijn dat er teams werden gevormd met alleen maar verdedigers en dat je wel moest leren aanvallen of verdedigen. Zo leer je een beetje voetbal want nogmaals het belangrijkste is dat het voetbal in jezelf zit. Je hebt het of je hebt het niet.

Daarnaast stoor ik mij ook aan de kleding. Tegenwoordig moet je er schijnbaar goed uitzien ook op de training. Het lijkt wel een kledingzaak! Ik kan me her heel druk om maken.”

Hele moeilijke periode

Jan kon zich daar dus enorm druk om maken maar dat was peanuts met wat er later zou gaan gebeuren. Jan werd namelijk getroffen door een hartaanval en ging door een hel! Jan:”Het zette mijn hele leven op de kop en je wordt dan ineens een heel stuk rustiger. Ik kreeg een operatie en had de pech dat deze mislukte. Ik zou in eerste instantie twee stents krijgen. Dus ik lig daar met mijn blote kont in de slagerij en toen zei die vent: ‘zo meneer Van de Burgt hij zit er in’ waarop ik zei:’dan duw maar vlug die andere erin en dan ben ik op de weg naar Beek en Donk’. Maar niets was minder waar en ik werd pas zes dagen daarna wakker. Ze hadden namelijk door de kransslagader heen gestoken. Ik wist nergens meer iets van en het herstel duurde dan ook lang”. Het ging slecht en slechter en Jan moest maar liefst achtentwintig pillen per dag slikken. Op een gegeven moment moest hij wederom direct worden opgenomen en kreeg hij ook onzettende pijn in zijn voet waardoor hij drie maanden niet kon lopen. Ook kreeg hij COPD (longziekte) erbij

Het hield maar niet op en Jan ging door een hel en zag het regelmatig ook niet meer zitten. Hij voelde zich verschrikkelijk. Zo kreeg hij ook weer last van zijn knie waardoor hij drie maanden op de bank lag. Vervolgens kreeg hij suiker vanwege de vele pillen welke hij moest slikken en waardoor hij 12 kilo was aangekomen. Hij kreeg last van zijn lever, nieren, het hield maar niet op. Het ging op alle gebieden slecht met Jan. Hij kon bijna niets eten, hij sliep slecht, het was een ware nachtmerrie. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Jan was zijn leven moe.

Maar gelukkig ging langzaam maar zeker alles een beetje beter en gaat het nu los van de spierreuma prima. Jan:”Om alles luchtig te houden; ik ben wel een stuk rijker nu, ik mocht namelijk niet meer roken en drinken. Dus financieel ging ik er op vooruit, haha” Het was mooi en fijn Jan zo weer te zien, hem te zien lachen, hem te zien praten over datgene waar hij zo graag over praat namelijk over voetbal en dan met name Sparta’25, zijn grote liefde!

Het is prachtig om de man die al zoveel voor Sparta’25 heeft gedaan en die tot erelid is benoemd weer eindelijk met een glimlach op zijn mond te zien staan. Laten we hopen dat dat zo blijft en dan Jan, ja Jan is weer bijna de oude en pakt rustig maar zeker weer enkele kleine taakjes op bij Sparta’25. Jan is de grote zomeraanwinst bij Sparta’25!