Volharding is de terechte kampioen!!!!

Weet u het nog; de voorspellingen bij aanvang van het seizoen op het kampioenschap. Iedereen had wel haar favorieten, zo had ik dat zelf ook. Voor mij waren Heeswijk, Helvoirt, SC Helmondia en BVV de grootste kanshebbers. Deels gelet op de prestaties van vorig seizoen en deels vanwege de versterkingen afgelopen zomer. Volharding zou ook bij de favorieten kunnen behoren maar toch had ik daar minder vertrouwen in. Waarom zou je zeggen? Nou voor mij niet zo moeilijk. Ik wist dat Volharding tot goede prestaties zou kunnen komen maar tegelijkertijd wist ik ook dat het dit zelden een compleet seizoen kon vasthouden.

Volharding kwam ook niet voor niets al voor het veertiende achtereenvolgende seizoen uit in de 2^e Klasse. Zoals het seizoen er eigenlijk vaak uitzag zo zagen de eindresultaten er ook uit; wisselvallig. Volharding pakte in dertien jaar tweemaal een periode, werd in het seizoen 2008-2009 tweede achter kampioen Sparta’25 en in het seizoen 2002-2003 derde achter OSS’20 en RKVB.  Voorts werd er ook nog een keer een vierde en vijfde plaats gepakt maar in de overige jaren was men steevast te vinden in het rechterrijtje.  Volharding had het daarbij niet altijd makkelijk maar echt in de problemen komen deed het eigenlijk zelden of nooit.  De laagste klassering in al die jaren was viermaal een negende plaats.

Ondanks dat men dus vaak in het rechterrijtje was te vinden bestond er jaar op jaar vertrouwen op een goede afloop. Het Volharding destijds met bv Vincent Buijssen in de gelederen moest tot vele dingen in staat zijn. Na de vierde plaats in 2011-2012 ging men het jaar daarop er eens voor zitten. Er moest meer uit de ploeg te halen zijn maar opnieuw kwam men bedrogen uit.  Volharding eindigde teleurstellend zevende en het jaar daarop werd het er allemaal niet beter op.  Maar liefst tien spelers verlieten destijds Volharding en daarvoor kwamen slechts vier spelers, waaronder twee vijfdeklassers, terug. Volharding draaide opnieuw een zeer wisselvallig seizoen met hele rare/opvallende uitslagen. Zo won men bv met 7-1 van EVVC, 10-1 van HVV Helmond en 8-0 en 7-1 van vv Sittard maar ging het bv ook met 5-0 onderuit bij ZSV en 2-5 en 4-1 tegen Erp.

In de zomer van 2014 klopte vervolgens hoofdklasser Gemert aan de deur voor Vincent Buijssen en verlieten ook Marco Daniëls (MVC’19), Marvin Chirino (assistent-trainer) en Dennis Graat (lager elftal) de selectie.  De vraag was of men vooral het verlies van superspits Buijssen zou kunnen opvangen.  Voor Buijssen kwam Frank Havens die het jaar daarvoor indrukwekkende cijfers kon weerleggen. Havens scoorde namelijk 38 keer maar dit dat wel in de 6^e Klasse bij Toxandria. Verder kwamen ook Tom Aerts (SVEB), Rob Branje (Rood Wit) en Pepijn van Geenen de selectie versterken.  Laten we het er ophouden dat het in ieder geval niet het seizoen was van Frank Havens die zelden speelde en slechts tot één doelpunt kwam.  Maar hoe verliep het jaar dan van Volharding? Eigenlijk weer hetzelfde als vele jaren daarvoor. Wisselvalligheid was troef en deze keer misschien nog wel erger dan ooit. Volharding, dat voor het eerst onder leiding stond van trainer Sjoerd van der Coelen, begon niet best aan de competitie met twee gelijke spelen en twee nederlagen. De ploeg herstelde zich echter prima en had een reeks van zes wedstrijden waarin het ongeslagen en een indrukwekkende reeks vanaf begin december t/m half maart waarin het acht wedstrijden op rij ongeslagen bleef, waarin het de 2^e periode won en waarin het opklom tot de tweede plaats op de ranglijst. Het woord kampioenschap werd zelfs al een beetje in de mond genomen maar dat was duidelijk te vroeg. Volharding zakte namelijk totaal weg en wist uit de laatste zeven wedstrijden nog maar één punt te behalen.

Gelukkig was er nog de nacompetitie door het behalen van de 2^e periode maar heel eerlijk gezegd werd er geen stuiver voor gegeven. Maar……. Volharding rechtte haar rug en schakelde in de eerste ronde zeer verrassend Someren uit over twee wedstrijden en strafschoppen. Volharding mocht de finale in tegen de eeuwige rivaal SSS’18. Jammer genoeg gingen de manschappen van trainer Van der Coelen tweemaal onderuit maar toch werd de nacompetitie gezien als een happening. Dit smaakte absoluut naar meer. Het eindelijk weer meedoen om de prijzen.

Het vertrouwen richting dit seizoen was dan ook groot zeker gelet op de komst van vele spelers zoals Beurskens (SVEB), Evers (Vianen Vooruit) en Teunissen (Ysselsteyn) en daarnaast vele jeugdspelers. Dit zou het seizoen moeten worden. Zelf begreep ik het niet zo goed. O.k. de selectie zou in de breedte waarschijnlijk sterker zijn geworden maar kwalitatief was ik daar nog niet zo van overtuigd. Zonder de desbetreffende spelers tekort te doen; het waren wel spelers die afkomstig waren van allemaal vierdeklassers. Het was de vraag of ze het 2^e Klasse-niveau zouden aan kunnen. Hoe dan ook het vertrouwen was er in ieder geval in Vierlingsbeek.

Volharding begon echter niet echt best aan de competitie met twee nederlagen in de eerste drie wedstrijden (Erp 2-3, Heeswijk 1-5) maar geraakte daarna wel op stoom. Volharding won bij ODC, van BVV en bij Mierlo Hout en klom op naar een gedeelde eerste plaats op de ranglijst. Een plek die het vervolgens ook lange tijd in handen hield. Hier had men overigens wel een beetje geluk bij nodig, achteraf gezegd het geluk van een kampioen. Zo kwam men zeer gelukkig aan een punt tegen Real Lunet (Volharding kreeg in de slotminuten een zeer discutabele strafschop waardoor het gelijkspeelde) maar zag het bv ook haar directe concurrenten BVV en Helvoirt onderuit gaan.  De eerste plek was voor Volharding en de 1^e periode leek ook een prooi te gaan worden. Volharding moest het namelijk opnemen tegen laagvlieger Venhorst en dat mocht geen probleem opleveren.  Dat deed het echter wel en dit gaf dan tegelijkertijd ook aan in wat voor competitie men terecht was gekomen. Volharding had het zeer moeilijk en stond met nog enkele minuten te spelen op 2-2. Deze uitslag zou betekenen dat men de periode zou mislopen maar in de 93^e minuut was het Rob Branje die Volharding niet alleen de overwinning bezorgde maar ook de periodetitel.

In de laatste vijf wedstrijden voor de winterstop bleef de ploeg van Van der Coelen nog wel ongeslagen maar ging het ook steeds meer punten verspelen. Zo kwam men tegen Helvoirt, Best Vooruit (met nog drie minuten op de klok 2-0 achter maar uiteindelijk 2-2 gelijkgespeeld), EVVC en Sparta’25 niet verder dan een gelijkspel. Vooral de laatste wedstrijden tegen Sparta’25 baarde toch wel zorgen. Volharding speelde namelijk ruim een helft met één man meer na rode kaart bij de Beek en Donkenaren, kwam op 1-0 voorsprong maar gaf deze toch nog uit handen. Het spel was slecht, het onbegrip groot, men was de koppositie kwijt en in Vierlingsbeek bestond er de angst dat er toch weer een terugval zou komen. De winterstop kwam wellicht op het juiste moment.

De vraag was echter hoe men de winterstop zou uitkomen. Er stond direct een enorm belangrijk duel op het programma dat tegen SC Helmondia. Voor de Helmonders was de opdracht ook duidelijk. Er zou gewonnen moeten worden om nog mee te kunnen en mogen doen om de prijzen. Deze wedstrijd was in mijn ogen cruciaal voor beide ploegen. SC Helmondia dus om nog in aanmerking te kunnen komen voor de prijzen en voor Volharding vooral het gevoel. Met welk gevoel zou men de tweede seizoenshelft beginnen. Wat zou het met de ploeg doen, die overigens begin januari twee keer oefende en twee keer verloor.

Volharding won met 1-0 van Helmondia en voor de Helmonders was het over en uit. Volharding had deze overwinning zo hard nodig! Zou een echte slechte periode deze keer uitblijven? Ja en nee. Volharding won bv wel met 6-1 van ODC, 1-4 van Real Lunet en 0-3 bij Heeswijk maar verloor zeer verrassend van Mierlo Hout, speelde gelijk tegen Venhorst en verloor bij Helvoirt. Maar daar kwam ook weer dat beetje geluk om de hoek kijken want Volharding verspeelde wel zeer belangrijke punten maar dat deden de concurrenten ook. Het leek wel of er werd gezegd; hier pakken jullie dan maar het kampioenschap. En dat deed de ploeg dan ook, uiteindelijk op zeer overtuigende wijze. Volharding won de laatste vijf wedstrijden en scoorde er lustig op los. De sneltrein Volharding denderde voort en was door niemand maar dan ook niemand meer af te stoppen. Volharding begon rustig met een 1-0 overwinning op Best Vooruit, maar bond daarna Sparta’25 (0-4), Erp (1-3), EVVC (3-0) en Prinses Irene (0-4) aan de zegekar. Indrukwekkende scores en een meer dan terecht kampioenschap.

O.k. tuurlijk kun je zeggen dat het aan geluk soms niet ontbeerde maar dat hoort bij een kampioen. Maar ga nog een rustig naar de cijfers kijken dan kun je niet anders dan concluderen dat we een terechte kampioen hebben. Kijk de competitie was sterk en de ploegen lagen dicht bij elkaar, dat hebben we dit seizoen genoeg gehoord. Maar als je juist dan kampioen kan worden met vijf punten voorsprong op de nummer twee Prinses Irene en zeven op de nummer drie Heeswijk en zelfs tien op de nummer vier Erp dan moet je toch wel iets heel goed doen.  Daarnaast heeft Volharding de meeste wedstrijden gewonnen dit seizoen, is het de meestscorende ploeg met drieënzestig doelpunten, won het dus een periode en presteerde het wel akelig goed op vreemde bodem. Volharding won namelijk maar liefst negen van de dertien wedstrijden, speelde driemaal gelijk en verloor alleen van Helvoirt. Maar wat vooral indrukwekkend is zijn de scores tegen de directe concurrenten op belangrijke momenten in de competitie. De druk is groot en dan moet je er staan en dat deed de ploeg. Zo won Volharding bv in het Paasweekend met 0-3 van Heeswijk, won het drie wedstrijden voor het einde de kraker tegen Erp (1-3, waren de nummers één en twee op dat moment) en won het in de allerlaatste wedstrijd tegen de nummer twee Prinses Irene met 0-4.

Een terechte kampioen? IK DACHT HET WEL. Volharding nogmaals van harte gefeliciteerd en succes in de 1^e Klasse.