Armand Mingelers (NEC’92):”Voor ik het wist lag ik op de hartbewaking”

De 45-jarige trainer Armand Mingelers wist niet wat hem overkwam. Tijdens het competitieduel van zijn Haanrade met Voerendaal voelde hij zich ineens niet goed waarop hij in de rust naar huis werd gebracht. Daar werd het allemaal nog erger, zo erg dat 112 werd gebeld. Niet heel veel later lag hij op de hartbewaking. Armand was getroffen door een hartinfarct. Inmiddels gaat het alweer een stuk beter en zit hij volop in de voorbereiding met zijn nieuwe club NEC’92/Vloerenboulevard.

De 45-jarige Armand Mingelers is een voetbaldier in hart en nieren. Als voetballer was hij al actief voor Groene Ster en later ook als trainer. Natuurlijk wil je zelf altijd zo lang mogelijk blijven voetballen maar dat was voor Armand op een gegeven moment niet meer mogelijk. Zijn knie liet het niet meer toe. Op dat moment is het natuurlijk schrikken en valt het zwaar die beslissing te moeten nemen om te stoppen. Vervolgens moet je verder, maar wat moet je dan als je zo verzot bent van voetbal als Armand was/is. De 45-jarige Limburger kon niet zonder voetbal, wilde niet zonder voetbal en wilde vooral van een team deel uit blijven maken. Zo werd hij in eerste instantie trainer van een jeugdelftal bij de vereniging uit Heerlerheide. Hij genoot van elke minuut, hij genoot optimaal. Ja dit was het, dit was wat hij wilde. Hij beleefde mooie dingen met diverse teams met als absoluut hoogtepunt de deelname aan een groot internationaal toernooi in Spanje.

Bij Groene Ster zag men hoe gepassioneerd hij te werk ging waarop hij niet alleen de kans de kreeg standaardelftallen te gaan trainen maar tevens in de gelegenheid werd gesteld Trainer/Coach UEFA 3 en T/C UEFA 2 te behalen. Tevens ging hij na verloop van tijd ook het tweede elftal van Groene Ster trainen wat uitkwam in de reserve Hoofdklasse. Drie jaar lang had hij deze groep vervolgens onder zijn hoede en toen was voor hem het moment daar om op eigen benen te gaan staan. Via via kwam Armand in contact met de toenmalige kersverse vierdeklasser Haanrade en na een goed gesprek was het al snel beklonken. Haanrade zou de vereniging worden waarbij hij voor het eerst de eindverantwoordelijke zou worden.

Armand had dus niet de makkelijkste vereniging uitgekozen. Haanrade speelde namelijk al sinds jaar en dag in de 5e of in de 6e Klasse en zou nu dus voor het eerst sinds de jaren tachtig weer uit mogen komen in de 4e Klasse. Het team had het in het eerste jaar ook enorm lastig maar slaagde er wel in zich te handhaven. De ploeg deed dat een wedstrijd voor het einde van de competitie door vv Partij met 3-1 te verslaan. De vraag was nu echter hoe het tweede seizoen zou verlopen want vaak zie je dat een ploeg juist in het tweede jaar nog moeilijker krijgt, je bent dan tenslotte geen onbekende meer bij de tegenstanders.

Maar Haanrade presteerde uitstekend zowel in het tweede jaar, waarin het zevende werd, als afgelopen seizoen waarin het achtste werd. In beide seizoenen wist het zich ook vroegtijdig veilig te spelen. Knap voor een vereniging dat de beschikking heeft over slechts drie seniorenelftallen en zes jeugdteams. Volop tevredenheid dus bij zowel de vereniging als Armand zelf die volop genoot van zijn tijd bij Haanrade. Armand:”Ik heb daar wel met zoveel plezier mogen werken en het waren drie zeer leerzame jaren. Ik mocht gaan trainen met een elftal dat al een aantal jaren keihard werkte aan promotie  naar de vierde klasse. Via de nacompetitie lukte dit ook. Geweldig toch voor het zogenaamde dorps clubje Haanrade. Aan ons vervolgens de taak het eerste team dan ook voor de vierde klasse te behouden. Met hard werken door zowel spelers als staf lukte dit 3 seizoenen zodat Haanrade nu voor het vierde opeenvolgende seizoen  in de vierde klasse mag uitkomen. Ik mag wel zeggen dat ik dan ook heel erg trots ben.”

Een trotse Armand Mingelers dus maar ook een Armand Mingelers die aangedaan was. Niet aangedaan vanwege de prestaties maar wel door wat hem overkwam drie wedstrijden voor het einde van de competitie van het afgelopen seizoen. Haanrade nam het daarin op tegen de uiteindelijke nummer drie Voerendaal en wist knap met 4-2 te zegevieren. Normaliter hoor je wel eens dat een speler de wedstrijd niet kan beëindigen maar deze keer was het coach Armand Mingelers die het einde niet haalde. Armand:” Tijdens de eerste helft voelde ik me niet goed, begon heftig te zweten en werd duizelig. Jan Berg de verzorger van het eerste elftal reageerde gelijk en wilde een ambulance bellen. Ik ben wat dat betreft erg eigenwijs en zag er toen ook de ernst nog niet van in. In de rust heeft hij mij toch gelijk naar huis gebracht. Daar werd het dusdanig erg dat mijn vriendin toen gelijk 112 belde. En dan lig je voordat je het weet op de hartbewaking.  Na een aantal onderzoeken werd me pas echt duidelijk wat er gebeurd was. Ik had een hartinfarct gehad! Je schrikt je in eerste instantie dan ook kapot. Daarna ga je nadenken en besef je dat het leven veel te kort kan zijn om je druk te maken over een potje voetbal.”

Mooi gezegd natuurlijk maar dan moet je het natuurlijk ook nog doen en dat is vaak het probleem. Natuurlijk is er het besef dat er dingen moeten veranderen maar als je zo gek van voetbal bent dan is het o zo moeilijk. Voetbal is gewoon een soort drug, een verslaving. Gelukkig werd het Armand wel allemaal makkelijker gemaakt en kreeg hij alle steun van zowel Haanrade als Groene Ster waar hij ook nog leider van de B1 was. Armand:” Haanrade reageerde hier perfect op. Mijn taken werden door Frans Biermans en Andre Hall, die bij ons stage liep, overgenomen. Ik kreeg alle tijd om te herstellen. De resterende wedstrijden en trainingen ben ik gaan kijken. Na de wedstrijd tegen Voerendaal waren we veilig en was de druk van de ketel. Ook bij Groene ster waar ik samen met Lancho Ernste de B1 trainde werd dit perfect opgevangen. Iedereen nam trainingen over zodat ik volledig  kon herstellen. Gewoon top.”

Dit kenmerkt Armand meteen, zich toch druk maken om het een en ander terwijl het volgens mij niets meer dan logisch is dat de vereniging op dat moment op zoek gaat naar een oplossing. Het herstel van Armand verliep in ieder geval gelukkig voorspoedig. Hij kreeg medicatie voorgeschreven waardoor het al snel een stuk beter ging met hem. Het seizoen was ook zo goed als voorbij en de zomerstop zorgde ervoor dat hij helemaal tot rust kon komen. Na een weekje met vriendin en vrienden naar Spanje te zijn geweest was de accu alweer opgeladen en kon hij beginnen aan een nieuw avontuur waar hij in zijn ogen ook aan toe was. Een nieuw avontuur bij NEC’92/Vloerenboulevard. Armand:” Na drie seizoenen zijn de spelers wel op je werkwijze uitgekeken. Het werd tijd voor wat nieuws. Na een aantal gesprekken met het toenmalige bestuur van NEC heb ik het besluit genomen om de samenwerking aan te gaan.  Ik hou wel van een uitdaging.”

Armand, die nog steeds onder controle staat in het ziekenhuis, maar zich weer vrij goed voelt (zoals ze bij Haanrade zeggen KWJ; Kunt waal jot) kon niet wachten tot het seizoen weer zou gaan beginnen. Het bloed kruipt waar het niet heen kan gaan zullen we maar zeggen en dat beseft hij zich terdege. Armand:” Nu ik weer zo goed als beter  ben merk ik dat ik weer in mijn oude patroon terug val en weer net zo fanatiek ben als vanouds. Voetbal is de mooiste bijzaak die bestaat, toch?”

NEC’92/Vloerenboulevard begon op 24 juli, met twee trainers voor één en twee en een zesendertig koppen tellende selectie, aan de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Op 2 augustus jl speelde het haar eerste oefenduel wat met 2-0 werd gewonnen van Jabeek. Drie dagen later kreeg het bezoek van sv Eikenderveld en ging het met 0-4 onderuit. Ondanks de misschien niet beste oefenresultaten en het feit dat er nog vele spelers ontbreken vanwege vakantie, is Armand zeker niet ontevreden over de voorbereiding tot nu toe. Armand:” De trainingsopkomst is prima en de eerste oefenwedstrijd speelden we een prima partij. De eerste wedstrijd in de Heerlen cup was wat minder maar bij vlagen lieten de mannen prima voetbal zien.  Mijn eerste indruk is dan ook heel positief, er zit wel kwaliteit in dit team. Ik wil nu dan ook proberen met dit team, met verzorgd voetbal, zo lang mogelijk mee te doen en als we dan uiteindelijk in de middenmoot zouden eindigen dan hebben we het prima gedaan. Tijdens de winterstop zullen we dit gaan evalueren en de doelstelling eventueel bijstellen.”