‘Het begin is gemaakt!!!!’

Ondanks dat ik niet meer rechtstreeks betrokken ben bij een voetbal-/nieuwswebsite blijft het heerlijk om het voetbal van dichtbij te volgen en blijft het geweldig om stukjes te mogen en kunnen schrijven. In het voetbal gebeurt er namelijk wel altijd iets, iets wat opvalt, iets wat bewonderenswaardig is, iets wat mij persoonlijk kan raken. Als dat het geval is dan wil ik me daar dan ook graag in verdiepen, wil ik me verplaatsen in die bepaalde persoon of vereniging en probeer ik te voelen wat zij voelen. Ik wil me dan heerlijk uitleven en proberen met een stuk te komen waar de betreffende persoon/vereniging zich in kan vinden. Dat het meer dan herkenbaar is….

Zo heb ik me eerder dit seizoen al verdiept in de historie van Sparta’25 en ben ik teruggegaan naar de seizoenen 1971-1972, 1983-1984 en 1984-1985. Onlangs heb ik ook nog eens het bijzondere verhaal, de bijzondere prestatie van EVVC beschreven en was het super om in het voetballeven van Camiel van Doorn te duiken die na maar liefst 500 wedstrijden afscheid nam van het eerste elftal van tweedeklasser Heeswijk.

Vandaag voor mij weer een bijzonder verhaal van iemand die voetbal ademt, die bloedfanatiek is, die vele hoogtepunten kent maar ook dieptepunten. Iemand die bestempeld werd als groot talent maar niet wist door te breken bij bvo Helmond Sport en daarop terugkeerde naar zijn eigen cluppie Keldonk. Die vervolgens jarenlang op het één-na-laagste amateurniveau acteerde maar enkele jaren terug nog eens besloot om te kijken waar nu zijn top ligt. Momenteel speelt hij voor eersteklasser HVCH uit Heesch waar hij een teleurstellend seizoen draaide maar……..waar hij het seizoen op fantastische wijze lijkt af te sluiten met misschien wel een promotie naar de Hoofdklasse. We hebben het hier over de bijna 28-jarige Robin Knapp, een man die in het seizoen 2007-2008 nog 6^e Klasse speelde, in het seizoen 2014-2015 nog 5^e Klasse speelde en volgend seizoen dus zomaar op Hoofdklasse-niveau kan spelen.

Robin, die een Engelse vader heeft, bracht zijn eerste levensjaren door in Oxford in Engeland en was al op jonge leeftijd altijd met de bal bezig. Hij deed niets liever dan voetballen maar het was voor hem lastig om echt aan te sluiten bij een voetbalclub daar zijn vader Gary Knapp, die bij de Engelse luchtmacht diende, van basis naar basis werd gestuurd.  Hierdoor moest de familie veelvuldig verhuizen.  Het was in ieder geval wel al snel duidelijk dat Robin wel een balletje kon trappen en dat werd ook opgemerkt door anderen. Zo speelde Robin, die zich op 6-jarige leeftijd had aangesloten bij de Bruggen Royals, zich bij toeval in de picture bij het Engelse Aston Villa. Robin, toen acht jaar, nam het in Duitsland namelijk op tegen de leeftijdsgenoten van de Engelse profclub en wist het enige doelpunt van zijn team voor zijn rekening te nemen (3-1 verlies). De leiding van de profclub was direct onder de indruk en vroeg naar zijn gegevens en of de familie weer naar Engeland zou gaan verhuizen. Voor Robin was dit jammer genoeg niet het geval.

De familie keerde niet terug naar Engeland maar verhuisde naar Nederland, In eerste instantie verbleef de familie in Limburg bij de oma van Robin maar korte tijd later settelde de familie zich in het kleine Brabantse Keldonk. Natuurlijk werd Robin direct aangemeld bij de plaatselijke voetbalclub waarvoor hij overigens maar kort speelde. Zoals eerder aangegeven was Robin een speler die in het oog sprong bij velen en zo ook bij BVO Helmond Sport. Binnen een mum van tijd verruilde hij het oranje zwart van Keldonk voor het rood zwart van Helmond Sport. Je kunt natuurlijk wel voorstellen wat dat doet met zo’n jonge jongen. O.k., het was geen Aston Villa maar dan nog! Wat is er mooier dan spelen voor een profclub, ieder jongen droomt er toch van. Het werd een hele belevenis maar wel één van korte duur. Robin begon in de D1 en speelde het jaar daarop in de C1. Nogmaals vet natuurlijk zoals de jeugd zou zeggen maar een jaar later veranderde alles en stortte zijn wereld in. Helmond Sport ging niet verder mer Robin en dat was niet alleen voor hem maar ook voor zijn ouders toch wel moeilijk te verkroppen. Robin had vervolgens de keuze om zich aan te sluiten bij Gemert of Sparta’25 maar koos er toch voor om terug te keren naar het kleine Keldonk. Terug naar zijn maatjes, zijn vrienden van school die ook bij Keldonk voetbalden. Desondanks was het geen makkelijke keuze daar de mogelijkheden bij Gemert en Sparta’25 groter zouden zijn.

Hoe dan ook hij koos dus voor Keldonk en de vraag was dan ook niet van of hij in het eerste elftal zou komen maar wanneer. Op 17-jarige leeftijd maakte Robin vervolgens zijn debuut in de hoofdmacht die destijds onder leiding stond van Claus Foederer en op 6^e Klasse niveau speelde, het laagste dus van het amateurvoetbal. Robin moest eerst nog genoegen nemen met een plek op de bank maar al snel werd het ook trainer Foederer duidelijk dat hij in de basiself hoorde en dat het team niet zonder de snelle aanvaller kon.  Keldonk promoveerde naar de 5^e Klasse en deed het daar zeker niet onaardig, sterker nog het team leek zich per jaar te verbeteren. Het leek dus allemaal voor de wind te gaan met Robin tot het jaar 2012 aanbrak. Het werd een zeer triest jaar voor de o zo fanatieke aanvaller die aan niets anders kon denken dan aan voetbal. Robin brak dat jaar namelijk zijn been en scheurde tevens zijn enkelbanden af.  Je moet je voorstellen wat dat met iemand doet, dat je je favoriete sport niet meer kunt beoefenen. Ik kan het me wel voorstellen, dat doet pijn, heel veel pijn en is een groot gemis zeker zoals ik Robin nu ken.

Opnieuw moest hij dus een teleurstelling verwerken maar op zich kan je dit wel aan Robin overlaten. Robin geeft nooit op, toen niet en nu niet en is een speler met een enorme wilskracht, met een doorzettingsvermogen, een drive. Het duurde alles bij elkaar toch wel zo’n twee jaar alvorens hij terug was op zijn oude niveau en waar hij weer kon schitteren voor zijn cluppie. Het seizoen 2014-2015 werd vervolgens een gedenkwaardig seizoen en deze keer in positieve zin van het woord. Keldonk dat de beschikking had over een uitstekende selectie met o.a. de teruggekeerde Ramon Bongers en Robbert van Lankveld (beiden ex-Gemert) en natuurlijk ook Robin Knapp werd op glansrijke wijze kampioen in de 5^e Klasse. Voor Robin zelf werd het seizoen nog specialer doordat hij de topscorerstitel wist op te eisen. Hij was maar liefst zevenentwintig keer trefzeker dat seizoen.

Natuurlijk kom je dan al snel onder de aandacht te staan bij andere verenigingen, zo werkt dat nu eenmaal in het amateurvoetbal.  Het uit de eerste klasse gedegradeerde Erp toonde interesse maar tot een overgang kwam het echter niet. Het zette Robin wel weer aan het denken, iets wat hij al vaker deed.  Hij heeft er namelijk nooit geen geheim van gemaakt om het toch nog een keer hogerop te willen proberen, kijken waar zijn top dan wel niet ligt. Zoals hij zelf ooit zei:” Ik ben altijd fanatiek en ambitieus geweest met voetballen. Denk dat elke voetballer er uit wil halen wat er in zit. Zo zit het in ieder geval wel bij mij. Als ik nou niet zo’n zware blessure had gehad, dan was het misschien wel eerder gebeurd maar ja, ook dit is weer achteraf praten natuurlijk.”

Robin bleef dus vooralsnog Keldonk trouw en kwam met deze ploeg uit in de 4^e Klasse. Opnieuw presteerde zowel  Keldonk als Robin prima. Keldonk eindigde in de middenmoot terwijl Robin gedeeld vijfde werd op de topscorerslijst van de 4^e Klasse met 16 doelpunten.  Het jaar daarna verkaste Robin dan alsnog naar het Beek en Donkse Sparta’25 dat was gedegradeerd naar de 3^e Klasse.  Zoals eerder aangegeven wilde Robin dus kijken waar zijn top lag, verder werd zijn beslissing ook makkelijker gemaakt doordat zijn maatje Robbert van Lankveld eveneens naar Sparta’25 vertrok en doordat Bongers en Bouwe besloten te stoppen bij Keldonk.  Ik kreeg al snel in de gaten wat voor man Robin Knapp was.  Enorm gedreven en zo enorm fanatiek, misschien wel een beetje te. Robin wilde vlammen bij Sparta en dat merkte je aan alles. Hij had er bv ook geen begrip voor nadat hij op dinsdag een oefenduel had gespeeld dat hij, ik geloof op donderdag, eerder mocht ophouden met trainen. Dit kon in zijn ogen niet. Zo was Robin.

Sparta’25 begon het seizoen meer dan uitstekend met twee overwinningen in de eerste twee wedstrijden en Robin liet direct van zich horen. Uit tegen Valkenswaard zorgde hij voor de 1-4 en in het thuisduel tegen Bergeijk bezorgde hij Sparta’25 de overwinning. Een droomstart dus welke jammer genoeg geen vervolg kreeg. Sparta’25 draaide namelijk  een zeer moeizaam seizoen met wisselende resultaten. Ook Robin wist ondanks dat hij regelmatig voor gevaar zorgde lange tijd niet meer te scoren. Ik bespeurde ook iets van irritatie bij Robin, het liep niet zoals hij wilde, hij kreeg met fysieke ongemakken te maken. Zo liep hij bv in het duel tegen Dommelen een wondje op boven zijn oog en liep hij een lichte hersenschudding op. Advies was een weekje rust houden maar dan ken je Robin nog niet. “Dinsdag overslaan en donderdag gewoon weer trainen”, dat waren zijn woorden. Fanatiek zijn is geweldig maar het moet niet doorslaan en dat idee kreeg ik ooit bij Robin. Hij wilde te graag, was te gretig, te gedreven. Er leek meer frustratie te komen en dat leek ook zijn spel niet ten goede te komen. Hij zou weer meer moeten genieten.

In de laatste competitiewedstrijd voor de winterstop liet Robin zien waar hij toe in staat was en was hij tweemaal trefzeker in het gewonnen uitduel met Bladella. De eerste seizoenshelft verliep dus niet zoals gehoopt maar toch kwam daar interesse voor Robin. En dan kom je in de positie als speler wat moet je nu doen? Ik had allang gemerkt dat Robin Sparta’25 niet als eindstation zag maar het ging nu misschien wel hard. Met Keldonk van de 5^e Klasse naar de 4^e Klasse, daarna met Sparta’25 in de 3^e Klasse en nu misschien ineens twee klassen hoger. Moet je dit doen?, moet je dit willen zeker na een niet zeer overtuigende eerste seizoenshelft. Maar zoals ik al zei had Robin een missie, hij wilde hogerop en het liefst zo snel mogelijk ook gezien zijn leeftijd. Hij was ook overtuigd dat hij dit zou aankunnen. Er was een vermeende interesse en een interesse vanuit eersteklasser HVCH. Hij ging het gesprek aan met laatstgenoemde en hield daar een enorm goed gevoel aan over. Voor mij was het duidelijk; hij zou Sparta’25 gaan verlaten voor HVCH. Ik merkte aan vader Gary, die samen met zijn dochter en schoonzoon waar mogelijk altijd kwamen/komen kijken, het toch wel een beetje eng vond of zo. Hij weet als geen ander de kwaliteiten van zijn zoon en had er ook wel vertrouwen in maar was misschien ook wel bang voor opnieuw een teleurstelling.

Robin wilde de tweede seizoenshelft nog wel iets laten zien en op een mooie manier afsluiten. Dat gebeurde jammer genoeg niet, het liep zelfs heel vervelend af. Opnieuw raakte hij geblesseerd , zou hij de eindfase van de competitie missen maar zou hij ook zeer waarschijnlijk de voorbereiding op het nieuwe seizoen missen.  Robin zat weer in zak en as en wist niet wat te doen. Zou zijn overgang misschien niet doorgaan? Na een goed gesprek waarin vertrouwen werd uitgesproken was Robin deels opgelucht maar baalde hij nog wel  van hoe hij zijn seizoen had afgesloten bij Sparta’25.

Het herstel van zijn blessure liep gelukkig voorspoedig al kwam de competitiestart met HVCH nog wel te vroeg. Begin oktober vorig jaar  werd Robin helemaal fit verklaard en mocht hij in de basiself starten uit tegen Oirschot Vooruit. Robin kon dan eindelijk een wedstrijd uitspelen en was meer dan tevreden, misschien niet met het resultaat (0-0) maar wel met zijn eerste negentig minuten sinds lange tijd. Een absolute opluchting na een toch wel heel zware periode. Maar…. na vier dagen ging het al weer mis. Tijdens een training schoot het in zijn bilspier waardoor hij weer enige tijd van langs de kant moest toekijken. Nogmaals als je Robin kent dan weet je wat dit met hem doet, waarschijnlijk werd hij er ook helemaal moedeloos van en was hij er ziek van. Zo bleef Robin het hele seizoen maar door kwakkelen en leek het dat hij wederom op een teleurstellend seizoen zou moeten terugkijken. Met nadruk op leek want wat er de laatste weken gebeurd is meer dan geweldig!!! Eindelijk is Robin fit, eindelijk bleef hij fit en heeft hij kunnen laten zien waartoe hij in staat kan zijn. In het belangrijke laatste competitieduel wist Robin zijn tweede  goal te scoren tegen laagvlieger DOSKO en in de daaropvolgende wedstrijd tegen het grote DHC uit Delft werd hij de held van Heesch. Robin  opende na zes minuten de score, gaf de assist bij de 2-0 en was verantwoordelijk voor de 3-0.

Wat moet Robin gelukkig zijn geweest, eindelijk zat het mee, eindelijk werd hij beloond voor het harde werken, het doorzetten, het nooit opgeven. Het stukje in Brabants Dagblad was dan ook prachtig om te lezen; ‘Eigenlijk zou iemand Robin Knapp na de wedstrijd tegen DHC eens in zijn arm moeten knijpen. Om hem even terug te roepen tot de werkelijkheid. Het duel is al even over en het is 3-1 geworden voor de eersteklasser. Toch lijkt het alsof hij, misschien wel de man van de wedstrijd, nog niet helemaal kan geloven dat zijn ploeg de eerste ronde van de nacompetitie heeft overleefd. Ja, het is echt zo. DHC uit Delft degradeert, HVCH speelt zondag uit bij JOS/Watergraafsmeer uit Amsterdam.

,,Dit is nou echt het hoogtepunt in mijn carrière”, zegt de aanvaller uit Veghel zonder blikken of blozen. Ja, hij meent het. En wie zijn voetbalachtergrond kent, snapt wel dat hij dat zo zegt.’

Maar hier bleef het niet bij, het werd nog allemaal mooier. Robin Knapp is helemaal, helemaal los!!! HVCH moest in de halve finale op bezoek bij JOS/Watergraafsmeer in Amsterdam en weer liet Robin van zich horen. Opnieuw was het Robin die de score opende in een duel dat met 1-2 werd gewonnen. De droom duurt dus nog steeds voort voor Robin en morgen zal hij met HVCH de finale spelen. Bij winst schrijft HVCH historie en promoveert het voor het eerst naar de Hoofdklasse. Het zou een meer dan geweldige seizoensafsluiting zijn voor HVCH maar ook zeker voor Robin. Robin heeft zich gerevancheerd, heeft geknokt, en kan eindelijk weer genieten en zo hoort het ook te zijn. Met een beetje geluk speelt hij volgend seizoen tegen Gemert, UDI’19, SV Meerssen ipv Odiliapeel, WEC en FC de Rakt zoals vier jaar terug.

Ja Robin lijkt een goede keuze te hebben gemaakt, het is nu alleen te hopen dat hij bespaard blijft van blessures. Het begin is in ieder geval gemaakt en hij is er zeker nog niet maar als dat iemand weet is dat Robin zelf. Hij weet dat hij altijd zal moeten blijven knokken en zal dit ook zeker blijven doen.

Robin, succes morgen en ik hoop op nog vele mooie dingen voor je bij HVCH

Bron foto: Ruud Schobbers