‘Hoogtepunt na hoogtepunt’

In 2011 ging ik een enorme uitdaging aan, ik wilde de livescore definitief in het amateurvoetbal introduceren. Het liep niet direct op rolletjes en moest er veel voor doen en laten maar ik was vastberaden het te laten slagen. Ik had bij elke vereniging in Zuid-Oost Brabant en Limburg een contactpersoon die mij ‘assisteerde’ bij deze enorme klus. Ik kan me vergissen maar volgens mij was dit voor EVVC Vinkel eerst Cas van Dijk en daarna Arno van Lokven

De vereniging EVVC kon ik op dat moment eerlijk gezegd nog niet echt maar doordat ik 24 uur per dag met voetbal bezig was begon deze ‘skonne’ vereniging mij steeds meer op te vallen. Ik ging mij steeds meer verdiepen in dat clubje uit Vinkel. De prestaties werden langzaam maar zeker ook beter en beter. EVVC had in John van Nielen de juiste man als trainer, een toptrainer en die toptrainer had na wat blijkt een geweldige lichting ter beschikking. Een lichting waar het jaren mee vooruit kon. In het seizoen 2011-2012, EVVC kwam toen uit in 4H, werd een meer dan overtuigende titel gepakt en dat terwijl het seizoen nog eens niet zo goed was begonnen. EVVC startte dat jaar namelijk de voorbereiding met 0-11 nederlaag tegen eerstedivisionist FC Den Bosch en verloor daarna een oefenduel tegen het uit het 6e Klasse gepromoveerde WHV. Ook werd er in het eerste bekerduel verloren van eveneens vijfde klasser Estria. Het zag er aanvankelijk dus niet goed uit maar het kwam uiteindelijk dus wel goed. EVVC won 16 van de 22 wedstrijden, speelde viermaal gelijk en verloor slechts twee keer. Het team van trainer John van Nielen sloot de competitie in stijl af en stuurde tegenstander Mariahout van het kastje naar de muur. EVVC boekte de grootste overwinning sinds tijden of misschien wel allertijden; 10-0.

Dit was het begin, het mooie begin van een succesvol EVVC dat jaar op jaar vriend en vijand verbaasde want dat mag je denk ik toch wel zeggen. In het seizoen 2012-2013 keerde EVVC na twaalf jaar terug in die 3e Klasse, een klasse waar het tot dan toe nog nooit succesvol in was geweest. In het seizoen 1995-1996 eindigde de ploeg in haar eerste jaar 3e Klasse op een 11e plaats en degradeerde het dus meteen. Drie jaar later promoveerde via een 2e plaats in de competitie opnieuw naar de 3e Klasse maar ging het opnieuw mis.

Toen EVVC in 2011-2012 dus de titel pakte in de 4e Klasse H hield iedereen waarschijnlijk zijn/haar hart vast. Zou EVVC er nu wel in slagen om tenminste één jaar in die 3e Klasse te blijven? Haha, ben je gek! Opnieuw was dat niet het geval. Je zult nu wel denken; ‘Wat? Opnieuw gedegradeerd? Nee, deze keer niet. Zoals ik al zei verbaasde EVVC vriend en vijand en dat was dus ook dat jaar het geval. EVVC werd zeer knap tweede achter kampioen Erp en wist vervolgens in de nacompetitie door te dringen tot de finale waarin Mierlo Hout de tegenstander was. EVVC verloor haar uitduel maar wist in een krankzinnige thriller Mierlo Hout na verlenging opzij te zetten. Het was op allerlei manieren een krankzinnige en gedenkwaardige dag. Het was een dag/een week van een lach en een traan. Enkele dagen voor het beslissende duel met Mierlo Hout kreeg de vereniging namelijk te horen dat de zieke trainer John van Nielen uitbehandeld was en dus enkele dagen later was daar de promotie naar de 2e Klasse. De foto die ik toen zag op internet zal ik nooit meer vergeten maar zullen vooral de EVVC-leden nooit meer vergeten. Een foto waarop de spelers waren te zien met een groot spandoek met daarop: ‘John deze is speciaal voor jou’. Ik zeg kippenvel en hartverwarmend.

Ik kan me ook nog herinneren dat ik aan het einde van dat seizoen naar het kliksport-award ben geweest. Een mooie avond maar ook een emotionele avond. John van Nielen werd namelijk benoemd tot trainer van het jaar. John was/kon zelf niet aanwezig zijn en zijn dochters namen toen de prijs in ontvangst. Het zorgde voor een stilte in de zaal en zorgde voor koude rillingen, ook bij mij. Op dat moment leerde ik ook EVVC weer een beetje beter kennen.

Ik bleef natuurlijk de verrichtingen volgen van EVVC maar ook hoe het met John van Nielen ging. Op 28 november 2013 kwam ik op de voetbalwebsite In de Wandelgangen met een interview over en met John. Het was best lastig om dit interview aan te gaan maar John was overal heel duidelijk in en over, hij was heel open. Vlak voor publicatie sprak ik hem nog, het was zo’n vreemd iets, ik weet niet hoe ik het moet benoemen. Hoe dan ook EVVC speelde op dat moment dus in de 2e Klasse. Als je er bij stil staat niet normaal voor zo’n klein dorpje maar o zo mooi. Ik heb zelf altijd zoiets van dat je het eerste jaar in een nieuwe klasse misschien nog wel kunt overbruggen, deels ook omdat de tegenstanders je simpelweg niet kennen. Ik denk dat vele verenigingen destijds hebben gezegd; EVVC, wie zijn dat, waar komen ze vandaan? Haha, nou dat is inmiddels wel duidelijk geworden. Vaak pakt een promovendus in de eerste seizoenshelft de meeste punten en valt men in de tweede seizoenshelft dus terug. Dat was dus opmerkelijk genoeg niet het geval bij EVVC. Bij EVVC gebeurde juist het tegenovergestelde wat misschien nog wel knapper is. EVVC verloor slechts één van de laatste tien wedstrijden en eindigde op een prachtige vijfde plaats.

Het jaar daarna kwam mijn cluppie Sparta’25 bij EVVC in de competitie. Zoals ik al eerder aangaf dacht ik zelf dat EVVC tot de degradatiekandidaten zou gaan behoren. Ik kon namelijk gewoon niet geloven dat zo’n club uit zo’n klein dorpje zich opnieuw zou kunnen handhaven in de 2e Klasse. O.k, één keer dat kan maar zoals ik al eerder aangaf op dat moment was EVVC nog een onbekende. Dat zou volgens mijn mening in het tweede jaar gaan veranderen. Daarbij had men ook een nieuwe trainer voor de groep staan namelijk Stephan Hesemans en niemand zou kunnen inschatten hoe dat zou uitpakken. Nou heel simpel; goed dus……. EVVC behaalde opnieuw een vijfde plek.

In het seizoen 2015-2016 leerde ik de vereniging EVVC pas echt goed kennen, leerde ik de trainer beter kennen, de voorzitter, de spelers, mijn steun en toeverlaat Arno van Lokven voor de livescore. Toen zag ik met eigen ogen hoe mooi de vereniging wel niet was en nog is. Ik kreeg een bepaald gevoel bij dé clubke uit Vinkel en dat gevoel is in de loop van de jaren alleen maar toegenomen. Ik kon genieten van hoe de vereniging in elkaar stak en nog steekt, hoe de mensen het voetbal beleven, hoe normaal ze blijven en niet gek doen. Hoe dankbaar ze ook zijn, dit merkte ik vooral nadat ik een stukje had geschreven na het behalen van een periodekampioenschap.

Er was één ding; ik heb wel altijd gedacht dat het niet lang zou duren eer er een einde zou komen aan de succesjaren. Ik had gek genoeg ook het gevoel dat dat zo ook bij EVVC leefde maar dat men er ook niet om zou malen al zou men een keer terugkeren in de 3e Klasse. Ze lijken realistisch genoeg en lijken gewoon van het moment te genieten en zo moet het ook zijn. Deze jaren nemen ze je nooit meer af!

Genieten doen ze in ieder geval en presteren ook!! Kort gezegd; niet normaal. Daar waar ik dus dacht dat het succes een keer zou eindigen blijkt de ploeg alleen maar steeds beter te presteren. Is EVVC inmiddels een ploeg geworden waar men rekening mee dient te houden, is EVVC niet langer een onbekende meer, zelfs niet meer op 2e Klasse-niveau!! EVVC pakte in 2015-2016 dus zeer knap een periode en deed vervolgens ook op een zeer positieve manier van zich spreken in de nacompetitie. EVVC verloor over twee wedstrijden weliswaar van SSS’18 maar wat de supporterschare in die twee wedstrijden liet zien was meer dan geweldig. Vorig seizoen was EVVC wederom zeer dicht bij een periodekampioenschap en zelfs dichtbij een titel. Enkele wedstrijden voor het einde bezette het namelijk nog de eerste plaats. En ook dit jaar mag, kan, moet men alleen maar tevreden zijn. Kampioen Rhode had dit seizoen eigenlijk lange tijd maar één concurrent en dat was dat ploegje uit Vinkel, die groen-witte brigade van de eveneens succesvolle Stephan Hesemans. Want ook dit moet nog een keer gezegd worden. Wat heeft EVVC niet alleen een geweldige lichting spelers maar wat heeft het jaren ook getroffen met de trainers. Stephan stapte op een bijzonder moeilijk moment binnen en als je nu kijkt wat zowel hij als John hebben neergezet, wat ze hebben gepresteerd!!! Petje af. Het is een klik waar je u tegen zegt. Maar nog even terug naar dit seizoen. EVVC was lange tijd de nummer twee maar moest uiteindelijk genoegen nemen met een derde plek. Een plek die opnieuw recht geeft op de nacompetitie. De tweede nacompetitieplek in drie jaar wat gewoon enorm knap is.

Het is net als twee seizoenen terug wederom een toetje. Een toetje waar je van moet gaan genieten. Niets hoeft alles mag. Lekker naar het Limburgse, naar het grote Limburgia van weleer. Het Limburgia dat in 1950 nog landskampioen werd, dat in 1976 kampioen werd in de Hoofdklasse en vervolgens ook algemeen kampioen werd bij de amateurs. Het Limburgia dat in 1985 bekerwinnaar werd bij de amateurs en het Limburgia dat nooit lager speelde dan de 3e klasse. Tegen dit Limburgia mag het ‘kleine’EVVC morgen aantreden. Vrienden uit Vinkel, ik zou zeggen: GENIET EN HEEL VEEL SUCCES MORGEN.