Terug naar die mooi tijd: ‘Het seizoen 1992-1993 met Hooghuis Sport’

….Trots op mijn broers…..

In de tijd bij de voetbalwebsite In de Wandelgangen had ik naast de livescore en de artikelen ook een rubriek genaamd ‘Terug naar die mooie tijd’. In deze rubriek werd er nog een keer teruggekeerd naar een speciale gebeurtenis. Zo blikte ik o.a. met Hans Mewiss terug op het bekerduel Blerick-AZ in het seizoen 1983-1984, beleefde ik met Pedro Kuypers het landskampioenschap van Sparta’25 in 1972 en keerde ik ook nog terug naar het seizoen 1980-1981 waarin Volharding in een beslissingsduel Venlosche Boys te baas was en de titel pakte in de 2e Klasse.

Vandaag zet ik de rubriek voor even voort op mijn facebookaacount en houd ik het dichtbij huis. Ik blik terug op het memorabele seizoen 1992-1993, het seizoen waarin Hooghuis Sport vriend een vijand verraste met een prachtige tweede plaats in het eerste jaar Eredivisie zaalvoetbal ofwel de Copes-competitie. Een tweede plaats waarin Jos Bussers en Rico Bussers een groot aandeel hadden.

Rico speelde al enkele jaren voor het Geldropse Hooghuis Sport terwijl Jos overkwam van KW Tongelreep uit Eindhoven. Hooghuis Sport was één van de twaalf ploegen die zich in het seizoen 1991-1992 plaatste voor de nieuw te vormen Eredivisie. Een eredivisie die in allerlei vormen volop onder de aandacht werd gebracht. Zo besteedde bv het programma Tros/Veronica Sport, dat o.a. werd gepresenteerd door de nog jonge Jack van Gelder (nog met haar..), elke zondagmorgen de nodige aandacht.

Het werd echt een prachtig en verrassend jaar. Zeker voor Hooghuis Sport, voor Jos en Rico maar ook zeker voor mij. Ik genoot met volle teugen en keek zelfs nog meer uit naar de vrijdag, waarop de wedstrijden werden gespeeld, dan de zondag. Ik reed heel het land af om het team uit Geldrop te volgen maar zeker ook mijn broers. Er bestond niets anders dan zaalvoetbal op dat moment. Uitgaan op vrijdagavond was er niet bij, nee de vrijdagavond was voor het zaalvoetbal. Hooghuis Sport speelde haar thuiswedstrijden in Geldrop om 20.35u zoals meerdere ploegen. Alleen in Volendam, Wijchen, Nijmegen en Utrecht werden de wedstrijden om 21.00u gespeeld en in Geleen om 21.15u. Het deerde me niet, ik wilde er bij zijn. Soms dacht je natuurlijk wel van naar Volendam rijden voor een uurtje voetbal, moet ik dat wel doen? Maar toch ging je dan. Het was dan ook zo dat je niet altijd even vroeg thuis van zo’n wedstrijd maar ach ja er zijn ergere dingen. Het was zelfs wel leuk door het land te rijden, de sporthallen te zien in de verschillende plaatsen. De entourage want het zaalvoetbal leefde wel op het hoogste niveau. Daarbij speelden ook nog verschillende ex-betaald voetballers in de Copes-competitie zoals Gert Kruys, bij All Stars Utrecht, Charly Bosveld (Docshop)en Keje Molenaar bij Kras Boys Volendam.

Het was echter niet altijd genieten en dan bedoel ik de reis. Op 2 oktober 1992 zagen we min of meer de dood in de ogen. Op de heenweg naar Volendam, waarin Hooghuis Sport zou moeten aantreden tegen VFA Voldafar kwamen we in botsing met een tegenligger waardoor de auto aan het tollen ging. Het ging hard en het was schrikken. Ik kan me nog herinneren dat ik destijds heel snel mijn ogen sloot en alleen maar kon hopen dat we het er goed zouden afbrengen. Gelukkig gebeurde dat ook, wonder boven wonder. Zeker als je hoort dat de auto total loss werd verklaard. Het takelbedrijf zorgde er vervolgens voor dat we op de plaats van bestemming terecht kwamen. Met de schrik nog in ons lijf namen wij, Seraf Vereijken, Bas Vossenberg van De en ik plaats op de tribune. We zagen Hooghuis Sport nipt onderuit gaan (9-8). Het maakte ons op dat moment niets uit, wij waren al lang blij dat we ongedeerd waren. De terugreis werd vervolgens ingezet met de spelersbus van Hooghuis Sport. Ik merkte wel dat het ongeluk behoorlijk wat impact op me had want de weken daarna had ik in de avond moeite met auto rijden. Zeker bij inhaalmanoeuvres wanneer de koplampen van de tegenliggers wederom in mijn ogen schenen.

Alleen daar al om zou ik het seizoen 1992-1993 niet vergeten. Dan naar resultaten van ‘ons’ Hooghuis Sport. Het team, dat versterking kreeg van o.a. Jos Bussers en Roy Vermeulen, stond voorafgaand aan het seizoen niet zo hoog aangeschreven. Een plek in de middenmoot moest volgens velen toch wel haalbaar zijn. De eerste vier ploegen zouden zich plaatsen voor de play-offs waarbij de uiteindelijke nummer één tegen de nummer vier zou aantreden en de nummer twee tegen de nummer drie. De winnaars van die beide halve finales zouden vervolgens in de finale tegen elkaar uitkomen. De grote favorieten waren toch wel regerend kampioen Depa uit Wijchen, ’t Hoornsche Veerhuys uit Hoorn en Bunga Melati uit Tilburg. Ploegen die allen verschillende internationals in haar team hadden.

De laatstgenoemde ploeg was de eerste tegenstander van Hooghuis Sport in de nieuwe competitie. Het team uit Geldrop zorgde direct voor een daverende verrassing door Bunga Melati te kloppen. De drie nieuwkomers, Roy Vermeulen (2x), Mario Canters (2x) en Jos Bussers zorgden voor de doelpunten in een duel wat in 5-4 eindigde. Het begin was dus goed maar Hooghuis kon hier niet echt een vervolg aangeven. Het tweede duel in Volendam tegen Voldafar werd verloren. Daarna won het in haar eigen sporthal van SC van Rinsum maar ging het kansloos onderuit tegen Depa dat tegen Hooghuis pas haar eerste competitiezege boekte. Aanvankelijk zouden er bij dat duel opnames worden gemaakt door Veronica maar deze kwamen ter vervallen ivm de Bijlmerramp een week van tevoren.

Geluk bij een ongeluk eigenlijk want de wedstrijd tegen Depa was niet om naar huis te schrijven en dat was de daaropvolgende wedstrijd tegen gedeeld koploper ’t Hoornsche Veerhuys wel. En laat nu net die wedstrijd op tv te zien zijn. Prachtig!!! Prachtig voor Hooghuis, prachtig voor mijn broers en prachtig voor mij. De spanning was groot maar wat heb ik toen genoten. Hooghuis Sport won met 5-4 en bleef dus in eigen huis ongeslagen. Jos, voorafgaand het duel nog vierde op de topscorerslijst met vijf doelpunten, scoorde tweemaal en Rico (die tot dan drie keer had gescoord) eenmaal. De andere twee doelpunten kwamen op naam van Maikel Kluytmans en Roy Vermeulen. Natuurlijk zat ik op zondag voor de buis gekluisterd en nam ik het allemaal op op een videoband (ja dat bestond toen nog!). Ik hield sowieso alles bij van Hooghuis Sport. Ik nam de programmaboekjes mee naar huis en verzamelde alle krantenknipsels. Ik was helemaal van alles op de hoogte, tsja ik was toen al een statistiekenman en ben dat nu nog en zal dat waarschijnlijk ook altijd blijven.

GZV Hooghuis Sport kreeg vanaf dat moment iets onoverwinnelijks over zich en verraste vriend en vijand. Zo werd er in het jaar 1992 nog vier keer gewonnen en slechts één keer verloren. Hooghuis Sport kreeg de titel van reuzendoder want na ’t Hoornsche Veerhuys werden ook de toenmalige koplopers Schoenenreus (Veghel) en Kras Boys (Volendam) verslagen. Het team uit Geldrop mocht zich de verrassende winterkampioen noemen van het eerste jaar Eredivisie Zaalvoetbal in Nederland. De verschillen waren destijds weliswaar niet groot (het verschil tussen Hooghuis en de nummer zeven bedroeg slechts twee punten) maar trots kon men zeker zijn. Ik was het in ieder geval wel. Heerlijk om naar die standenlijst te kijken, heerlijk naar de topscorerslijst te kijken waarin mijn broer Jos op een gedeelde vierde plaats stond met 13 doelpunten en Rico reeds acht keer had gescoord. Tezamen waren ze toen verantwoordelijk voor bijna de helft van het aantal gescoorde doelpunten. Ja en dan al die krantenknipsels lezen, heerlijk! Zeker als je bv krijgt te lezen:”De 3-0 achterstand leek voor de Geldroppenaren onoverbrugbaar, maar in de tweede helft ging Hooghuis zeer overtuigend te werk. Jos Bussers, die door zijn knalharde schoten tegenstanders nagenoeg ertoe dwingt een levensverzekering af te sluiten, tekende voor 3-1 in de 41e minuut na een voorzet van zijn broer Rico”.

Het jaar 1993 begon zeer slecht voor de Geldropse formatie. Hooghuis Sport ging in Doesburg onderuit tegen de nummer negen Docshop en verloor haar koppositie. Het bleek gelukkig een incident te zijn. Hooghuis Sport bleef in haar acht daaropvolgende wedstrijden ongeslagen. Bunga Melati, waarvan voor de beker overigens met 11-0! werd verloren) werd voor de tweede keer verslagen, en zo werd er ook gewonnen van VFA Voldafar, SC van Rinsum, Schoenenreus en All Inn Stars. Verder werd er gelijkgespeeld tegen Depa, t Hoornsche Veerhuys en Kras Boys. Vooral het gelijke spel uit in Hoorn was indrukwekkend. Terwijl ik zelf voor de tweede keer dat seizoen niet van de partij was ivm carnaval kwam Hooghuis terug van een 4-1 achterstand en wist het uiteindelijk met 4-4 gelijk te spelen. Hooghuis Sport was hot, bij iedere voetballiefhebber in Geldrop maar ook daarbuiten, ook in Beek en Donk.

Het topteam genoot alle aandacht, in de pers, maar ook bv in de PSV-flits welke werd uitgegeven bij het duel PSV-RKC op 30 januari 1993. Ook toen viel de naam Jos Bussers: “Met de komst van Roy Vermeulen en Jos Bussers heeft Hooghuis Sport twee attracties binnengehaald. De schoten van de Beek en Donkenaar Bussers zijn akelig precies en hebben de inslag van een grenaat zonder dat menige doelmannen de bal heeft zien aankomen.” Maar niet alleen de pers was geïnteresseerd in Hooghuis Sport en diens spelers. Ook bondscoach Ron Groenewoud kwam eens een kijkje nemen bij Hooghuis Sport in het duel tegen Schoenenreus. In Geldrop raakte men helemaal enthousiast, zou er een speler op worden genomen in de selectie? Voor de Geldroppenaren was het niet moeilijk getuige een passage uit een artikel:”Uitblinker Rico Bussers zou best eens uitgenodigd mogen worden voor een testwedstrijd evenals Van Rooy, broer Jos, de ook sterk spelende Jeroen van de Schoot en de in uitstekende vormverkerende Floor Notten. ORANJEGEVOEL JONGENS……?”

Hoe dan ook Hooghuis Sport was dichtbij plaatsing voor de play-offs. Het team had nog slechts één overwinning nodig in de drie resterende wedstrijden. Deze volgde op 9 april 1993 toen het, nadat het de week eerder met 7-12 had verloren van Docshop, Royal Nijmegen in Nijmegen wist te verslaan met 0-7. Ook het laatste duel werd gewonnen. Hooghuis Sport sloot het seizoen af met een tweede plaats achter ’t Hoornsche Veerhuys. Achteraf gezien bleek de 7-12 nederlaag tegen laagvlieger Docshop een hele pijnlijke te zijn. Door de nederlaag werd Hooghuis Sport dus tweede ipv eerste en zou het nu moeten aantreden tegen angstgegner Depa uit Wijchen. De andere halve finale zou gaan tussen ’t Hoornsche Veerhuys en Schoenenreus, twee ploegen waartegen Hooghuis Sport juist uitstekend presteerde. ‘t Hoornsche Veerhuys werd namelijk met 5-4 verslagen en het tweede duel eindigde in een 4-4 gelijkspel, Schoenenreus werd tweemaal verslagen met 5-6 en 6-3. Het was niet anders.

De twee wedstrijden tegen Depa leefden in ieder geval enorm en ondanks de eerdere negatieve resultaten had men er de volste vertrouwen in en had men de hoop op een goede afloop. Die hoop, dat vertrouwen en tevens een finaleplaats werd eigenlijk al gelijk het eerste duel de grond ingeboord. Hooghuis kwam nog wel op een voorsprong door een doelpunt van Jos Bussers maar was daarna vrij kansloos. Voor rust kwam Depa nog op gelijke hoogte en op voorsprong welke ze in de tweede helft wisten uit te bouwen. Depa liep uit naar 6-1 en won uiteindelijk met 9-4. Ook in de return was de ploeg uit Wijchen simpelweg te sterk (4-8). In de uiteindelijke finale was ‘t Hoornsche Veerhuys uiteindelijk op haar beurt te sterk voor Depa. Geen prijs dus voor Hooghuis Sport maar wel een geweldig mooi seizoen. Het team leverde een topprestatie. Het won in de competitie de meeste wedstrijden van iedereen tezamen met ’t Hoornsche Veerhuys en was in de uitwedstrijden de beste ploeg van iedereen. Hooghuis Sport won maar liefst zeven van de elf uitwedstrijden en verloor alleen bij Depa, Docshop en Voldafar. Ik denk dat iedereen in Geldrop trots was, ik was het in ieder geval wel! Trots op de ploeg en zeker trots op mijn broers. Jos, die de nickname kreeg ‘boem boem’ Bussers was maar liefst 35x trefzeker en eindigde op een vijfde plaats op de topscorerslijst. Rico eindigde met 24 doelpunten bij de top vijftien. Tezamen waren ze dus goed voor 59 van de 127 gescoorde doelpunten. Top!

Voor mij was het gehele seizoen één van mijn hoogtepunten, één van de mooiste belevenissen op sportgebied. Natuurlijk waren er nog meerdere en laat het hierbij vooral om mijn broers gaan. Ik heb mijn broers, Marcel, Rico en Jos altijd op de voet gevolgd. Prachtige tijden meegemaakt. Zij waren zeer succesvol en speelden lange tijd in het eerste elftal van Sparta’25. Hierbij bv te denken aan het kampioenschap in de 1e Klasse E in 1983-1984 met een Toon Anton Spierings, een man waar ik ook echt tegen op keek, de jaren in de Hoofdklasse, de periodetitel in de Hoofdklasse bij Halsteren terwijl het tegen degradatie speelde. De beslissingswedstrijd om degradatie in Gemert tegen BVV waarin Marcel matchwinnaar werd. Stuk voor stuk mooie herinneringen. En zo waren er nog veel meer en ik probeerde daar overal bij te zijn. Neem bv ook de tijd van mijn broer Marcel bij Helmond Sport en de testwedstrijd bij PSV. Ik mocht toen als jonge jongen nog door de spelerstunnel van PSV wat voor mij toen heel indrukwekkend was. Samen met mijn pa plaatsnemen op de tribune waarbij de toenmalige coach Thijs Libregts nog vlak achter ons zat. Ik ging mee met Jos naar hoofdklasser Geldrop waar hij overigens maar heel kortstondig voor speelde.

De prestaties van mijn broers bleven ook niet onopgemerkt. Zo kwam Omroep Brabant in 1986 op bezoek in ons huis aan de Zuid Willemsvaart voor een familieportret. Hoewel ik zelf niet echt goed voor de dag kwam in dat interview was het iets wat ik nooit zal vergeten. Het half uur durende interview werd op een zondag uitgezonden. Ik kan me de tune van dat programma nog maar al te goed herinneren, ‘we are family’ van sister sledge.

Maar wat was nu het absolute hoogtepunt? Hiervoor moeten we terug naar 30 april 1989. Ik werd midden in dat seizoen voor het eerst toegevoegd aan de selectie van Sparta’25 en mocht begin april voor het eerst invallen in het uitduel met BVV. Op 30 april zaten we voor het eerst met zijn vieren bij de selectie. Sparta’25 kwam op dat moment uit in de 1e Klasse E en vocht tegen degradatie. Er waren nog vier wedstrijden te gaan. Voor het eerst zat ik daar dan samen met mijn broers bij een wedstrijdbespreking waarin ik kreeg te horen dat ik zou spelen op de midmid-positie. Mijn broer Rico grapte toen meteen met:”Als ons Peter in het eerste kan dan kan ons pa ook wel in het eerste”. Ik lachte als een boer met kiespijn maar was tegelijkertijd allang bezig met de wedstrijd. Om half drie de aftrap en daar stonden we dan met ze vieren binnen de lijnen, een heerlijk moment.

We begonnen niet goed en kwamen op een 1-0 achterstand maar wat er daarna gebeurde zal ik nooit meer vergeten. Met vier broers spelen in het eerste elftal was al uniek maar wat er toen in de wedstrijd gebeurde is eigenlijk onbeschrijflijk. Jos zorgde voor de 1-1, Rico voor de 1-2 en Marcel voor de 1-3 na aangeven van mij. Ook de daaropvolgende gewonnen thuiswedstrijd tegen WVO was er een plek ingeruimd voor ons viertjes. Uiteindelijk degradeerden we wel dat seizoen wat natuurlijk wel vervelend was maar ik zal me dat seizoen niet blijven herinneren vanwege de degradatie. Ik had namelijk mijn debuut gemaakt voor het eerste elftal maar nog belangrijker; ik mocht voor het eerst in mijn leven spelen met mijn drie broers.

Was ik blij? Heel blij! Was ik trots? Enorm trots. Trots tot op de dag van vandaag, blij dat ik bovenstaande allemaal heb mogen meemaken als voetbaldier. Het is iets wat ze mij meer nooit zullen afnemen. Voetbal is mijn alles en blijft mijn alles!

*Om het filmpje via youtube te bekijken klik hier:https://www.youtube.com/watch?v=pJaWmEXwwgg

Om naar de website te gaan van het eredivisie zaalvoetbal van dat jaar: http://itallhappened25yearsago.weebly.com/